نوبویوشی فوروکاوا، ژاپنی جهانگردی است که در دوره ناصرالدین‌شاه قاجار به ایران سفر کرد. سفرنامه او سومین سفرنامه ژاپنی است که به فارسی ترجمه شده است. سفرنامه او نوعی دانشنامه است که از مسائل مختلف سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، کشاورزی، ادبیات، فرهنگ و هنر سخن به میان آورده است. او علاوه بر بررسی مسائل نظامی ایران به هنر و ادبیات و آداب و رسوم این مردم نیز پرداخته و نکته‌های جذابی را در لابه‌لای مطالب خود آورده که سفرنامه را جذاب و خواندنی کرده است. او اشاره کوتاهی نیز به ایام روزه‌داری ایرانیان دارد و درباره آن چنین می‌نویسد: «از اعیـاد دینی، عیـد پایان ماه رمضان است که آن را فصل روزه می‌گوینـد و ماه نهم سال در تقویم اسـلامی است. در این ماه بود که [به تصـریح کتاب مقدس مسـلمانان] قرآن بر حضـرت محمد نازل شد. در این ماه که رمضان خوانده می‌شود، مردم همه در روز می‌خوابند و هنگام عصر بلند می‌شوند. هر روز غروب در مرکز شهر توپ می‌اندازند تا هنگام افطار را خبر بدهند. مردم به شنیدن صـداي توپ از خواب برمی‌خیزنـد و غذا می‌خورند و سـپس به تلاوت قرآن و خواندن نماز می‌پردازند. در نیمه شب دوباره غذا می‌خورند و شب را به روز می‌رسانند و با دمیدن سپیده صبح دوباره می‌خوابند. زندگی آنها در سراسر این ماه بر این روال است. بـا سـرآمدن فصـل روزه‌داري، مردم همه جمع می‌شوند و گویا به مـدت سه روز ضـیافت دارند.