سیما فراهانی روزنامه‌نگار

مسأله ناپدیدشدن کودکان از سال‌های دور یک معضل بزرگ اجتماعی بوده است. پیج‌های گمشدگان در فضای مجازی پر است از نام و تصویر کودکانی که در عرض چند ثانیه ناپدید شده‌اند و هیچ نشانه‌ای هم از خود به جا نگذاشته‌اند. بعضی‌هایشان مربوط به چندین و چند ‌سال پیش هستند و بعضی‌ها هم برای همین روزها و ماه‌های اخیر؛ گاهی وقت‌ها این پرونده‌ها ختم به خیر می‌شوند. باران چشم آبی، پرنیا، یوسف و چندین کودک دیگر که درنهایت پس از چندین روز دوری، به آغوش خانواده‌هایشان باز گشتند. رنج و نگرانی‌های مادر و پدرشان با اشک شوق تمام شد. حتی در این‌گونه موارد هم کودک از لحاظ روحی آسیب خیلی جدی می‌بیند، ولی حداقل به آغوش پدر و مادرش برمی‌گردد. اما همیشه هم این پرونده‌ها پایان خوشی ندارد. ماجرای بنیتا و آتنا را هیچ‌کس از یاد نمی‌برد، دو کودکی که قربانی شدند. قربانی سارقان و متجاوزان بی‌رحمی که اشک‌های این کودکان برایشان ذره‌ای اهمیت نداشت. دلشان از سنگ بود و سرنوشت تلخ و وحشتناکی برای آنها رقم زدند. مثل بنیتا و آتنا زیاد بودند. کودکانی که گم شدند و هرگز به خانه‌شان برنگشتند. مقصران تمام این اتفاق‌های تلخ هم مجازات شدند و پرونده‌های آنها بسته شد. اما آیا همین مسأله برای این پرونده‌ها کافی است. مجازات عاملان مرگ یا ربودن این کودکان بی‌گناه کفایت می‌کند. همیشه علت و عوامل زیادی در ناپدیدشدن این کودکان وجود دارد که یکی از آنها می‌تواند سهل‌انگاری خانواده‌ها باشد. در تمام این پرونده‌ها وقتی با خانواده‌های کودکان گمشده صحبت کردم، همه آنها خود را مقصر می‌دانستند. عذابی که از مقصر دانستن خودشان می‌کشیدند برایشان زجرآور بود. غفلت آنها در ناپدید شدن کودکشان انکارناپذیر بود. کودکانی که قدرت دفاع از خود را ندارند و باید کسی باشد که از آنها مراقبت کند. نقش و تاثیر والدین در این‌گونه پرونده‌ها کم نیست. در اینجور مواقع بود که جای خالی یک ماده قانونی برای این پدرها و مادرها احساس می‌شد. پدرها و مادرهایی که به خاطر یک لحظه غفلت و سهل‌انگاری، با وجود این همه آمار تلخ از گوشه و کنار کشور، باز هم با بی‌توجهی باعث سرنوشتی تلخ برای کودکشان می‌شوند. این روزها این مسأله بیشتر مورد توجه است که پدران و مادران توجه بیشتری به فرزندانشان داشته باشند، چون با وجود پیشرفت‌‌‌‌ها و مراقبت‌‌‌هایی که نسبت به گذشته در مورد فرزندان صورت می‌‌گیرد، باز هم آمار کودکان گمشده روزبه‌روز بیشتر می‌‌شود. پرونده‌هایی که در بیشتر موارد سرنوشت غم‌انگیزی در انتظار کودکان و خانواده‌‌‌هایشان است. باید قانون در این‌گونه موارد سختگیری بیشتری از خود نشان می‌داد، تا آمار کودکان قربانی روزبه‌روز کمتر شود. دو روز پیش بود که نمایندگان مجلس شورای اسلامی لایحه حمایت از اطفال و نوجوانان را تصویب کردند. در ماده 9 این طرح مجازاتی هم برای والدین سهل‌انگار تعیین شد. در این ماده قانونی آمده است که «هر گاه بی‌توجهی و سهل‌انگاری والدین منجر به فوت طفل یا نوجوان، فقدان یکی از حواس یا منافع، قتل، نقص یا ازکارافتادگی عضو، زوال عقل یا بروز بیماری صعب‌العلاج یا دایمی جسمی یا روانی یا ایجاد جراحت از نوع جائفه یا بالاتر، نقصان یکی از حواس یا منافع، شکستگی استخوان یا دیگر اعضا یا بروز بیماری روانی، آزار جنسی یا عاطفی شود، به حبس و در موارد جراحت سر و صورت یا گردن به دیه محکوم می‌شوند.» به امید این‌که با سرسختی قانون آمار ناپدیدشدن کودکان و جداشدن آنها از آغوش خانواده‌هایشان کمتر شود.