اعزام ناو هواپیمابر آبراهام لینکلن به خلیج فارس و به دنبال آن لفاظی‌های جان بولتون مشاور امنیت ملی آمریکا مبنی بر پیام هشدارآمیز این اعزام برای ایران، بار دیگر خاورمیانه را در کانون توجهات جهانی قرار داد. این میان جان بولتون با بیانیه خود به نحوی قصد القای این مطلب را داشت که آبراهام لینکلن اختصاصا و به قصد کنترل ایران عازم خلیج فارس شده است. این در حالی است که خلیج فارس از خیلی سال پیش و به لطف بی‌تدبیری سران کشورهای حاشیه‌جنوبی آن در فراخواندن نیروهای نظامی بیگانه به منطقه، پذیرای این مهمانان ناخوانده یعنی ناوهای هواپیمابر آمریکایی است. در واقع گذر آبراهام لینکلن از تنگه هرمز در ادامه ماموریت‌های دوره‌ای ناوگان ایالات متحده در سراسر دنیا از جمله منطقه خاورمیانه است و استفاده سیاسی بولتون از این اقدام روتین، سراسیمگی او در استفاده از دم‌دستی‌ترین چیزها برای پیشبرد جنگ تبلیغاتی علیه ایران را آشکار می‌کند.
پرهزینه‌ترین جنگ افزار دنیا
زمانی در دنیا مسلح بودن به ناوهای هواپیمابر نشانه چیرگی و قدرت نظامی منکوب کننده بود. این تفکر خصوصا بعد از پایان جنگ جهانی دوم و تقسیم دنیا به دو بلوک شرق و غرب جای خود را در دکترین نظامی کشورها باز کرد، اما به دلیل هزینه‌های سرسام‌آور این جنگ‌افزار، اکثر قدرت‌های جهانی از تولید انبوه آن بازماندند و تنها ایالات متحده توانست ناوگان ناوهای هواپیمابر خود را تا حدی مطلوب توسعه دهد. هم اکنون 20 ناو هواپیمابر فعال در دنیا وجود دارد که از این تعداد 11 فروند متعلق به آمریکا، 2 فروند متعلق به ایتالیا، و یک فروند متعلق به هر یک از کشورهای چین، فرانسه، هند، روسیه، اسپانیا، تایلند و انگلستان است. در واقع توسعه ناوگان ناوهای هواپیمابر برای کشورهای دنیا به معنی تخصیص یک بودجه هنگفت اضافی و صرفه‌جویی در دیگر بخش‌هاست، اما اگر تصور کنیم بی‌علاقگی قدرت‌هایی چون روسیه، فرانسه و انگلستان به توسعه این ناوگان تنها به دلیل مسائل اقتصادی است به بیراهه رفته‌ایم.
استراتژی نظامی یا حرکت تبلیغاتی
ناوهای هواپیمابر به دلایل گوناگون دیگر گزینه تعیین‌کننده‌ای در معادلات نظامی دنیا به حساب نمی‌آیند. به طور مثال حضور دوره‌ای ناوهای هواپیمابر آمریکایی در همین خلیج فارس آن هم با وجود پایگاه‌های نظامی واشینگتن در کشورهایی چون عربستان، قطر، بحرین، کویت و... بیشتر یک پُز نظامی به نظر می‌رسد تا حرکتی استراتژیک! در حقیقت وظیفه این روزهای ناوهای هواپیمابری چون آبراهام لینکلن، نیمیتز، انترپرایز، و... به رخ کشیدن قدرت ماشین جنگی ایالات متحده است آن هم به قیمت تحمیل هزینه‌ای سنگین به مالیات دهنده‌های آمریکایی! پنتاگون در بدترین حالت ممکن 3 برابر ظرفیت آبراهام لینکلن، هواپیمای جنگده و بمب‌افکن در پایگاه‌های مختلف خود در حاشیه خلیج فارس دارد، اما باز اقدام به فرستادن این ناوهواپیمابر به منطقه می‌کند. چرا؟ چون به برد تبلیغاتی این کار بیش از کارایی آبراهام لینکلن احتیاج دارد، کما این که شوی جان بولتون نیز آن را بیش از پیش در کانون توجهات قرار داده است. این تنها یک جنگ روانی و تبلیغاتی است و عدم موضع‌گیری مقامات ایرانی در برابر آن نشان می‌دهد دست آمریکایی‌ها این بار نیز خیلی زود خوانده شده است.