حسام حیدری طنزنویس
بیستم اردیبهشت روز جهانی بستنی علمی است.
در تعریف این روز در ویکی‌پدیا آمده است: «روزجهانی بستنی علمی روزی است که محققان، پژوهشگران و نخبگان علمی جهان، در یکی از فضاهای عمومی شهری، (مانند پارک‌ها) اقدام به مطالعه یک صفحه از کتاب علمی مرتبط با رشته تحصیلی خود همراه با خوردن یک بستنی می‌کنند.»
این که لیس‌زدن بستنی چه نقشی در افزایش سطح علمی و علاقه‌مندکردن مردم به مطالعه دارد، بحثی است که جای خود دارد اما طراحان این روز درحالی با خلاقیت خودشان حال می‌کنند و فکر می‌کنند که خیلی کار خفنی کرده‌اند که ما خودمان امثال این قرتی‌بازی‌ها را در کشور خودمان هم داریم:
روز ملی آبگوشت بزباش فرهنگی: در این روز برخی از علاقه‌مندان به آبگوشت درحالی که شلوارک گل‌گلی به پا دارند، دور هم جمع شده و با تلیت‌کردن نان در آب آبگوشت در مورد مسائل فرهنگی روز مثل وضع برجام، قیمت روز نفت برنت دریای شمال در ماه آوریل، نقش عمه جان اسنو بر ادامه حیات در وستروس، افزایش کرایه تاکسی و صاحب ویلا قرمز بزرگه که از تو جاده لواسون معلومه مباحثه علمی می‌کنند. آنها سپس با کوبیدن مشت محکم روی پیاز و نصف‌کردن آن، نشان می‌دهند که در راه‌حل‌کردن مشکلات فرهنگی عزم جدی دارند.
روز ملی تخمه ژاپنی شیمیایی: در این روز خاص، علاقه‌مندان به تخمه ژاپنی در صف‌های طولانی در پمپ‌بنزین‌ها تجمع کرده و همان‌طور که منتظر هستند تا ماشینشان را بنزین بزنند، تخمه می‌شکنند. پرکردن دبه‌های چهار لیتری از بنزین و انبارکردن آنها در پارکینگ‌ها و انباری‌ها از آداب و رسوم خاص این روز مهم است. علاقه‌مندان پس از خروج از صف بنزین بنابر این‌که چه صفی مد شده باشد، به سراغ گوشت، مرغ، ماکارونی یا پوشک بچه رفته و در آن صف‌ها نیز تخمه می‌شکنند.
روزهای ملی قلیون ادبی: در این مراسم که به صورت دایمی و همه‌روزه برگزار شده و محدود به تاریخ خاصی نیست؛ علاقه‌مندان به ادب و هنر در هر مکانی که بتوان قلیان را در آن‌جا علم کرد، دور هم جمع شده و همان‌طور که سعی می‌کنند دود را به صورت حلقوی و مکعب مستطیلی از گلوی خود بیرون بدهند، به تفت قصیده‌های ادبی می‌پردازند. این مراسم که معمولا تا پاسی از شب ادامه پیدا می‌کند، ادیبان حاضر در حلقه، با فوت‌کردن زیاد بر زغال‌های موجود بر غنای ادبی جلسه می‌افزایند. استفاده از طعم‌های مختلف دو سیب نعنا و پرتقالی به فضای جلسه حال و هوایی خاص را حاکم می‌کند و حاضران معمولا با صدای بلند به شعرهای همدیگر می‌خندند و از آن لذت می‌برند.