اسماعیل رمضانی مدیرمسئول
اگر دزدی در روز روشن و جلوی چشم خودتان به خانه شما دستبرد زد و چند قلم جنس مورد نیازتان را دزدید، چه می‌کنید؟ دزد اگر آشنای نزدیک شما و فرد امین و مورد اعتمادتان بود، چه؟ دادی، هواری، سری، صدایی، چیزی از شما در نمی‌آید؟ داد خود را به محکمه قاضی نمی‌برید؟
حالا اگر همان دزد آشنا و مورد اعتماد با نیرویی جادویی و شگفت‌انگیز و در آن واحد به همه خانه‌های شما و هموطنان‌تان و همشهریان‌تان وارد شد و بی‌محابا کالای شما را به سرقت برد، آیا اتفاق بزرگی رخ نداده است، کسی نباید گریبان بدرد و سینه چاک دهد و از زمین و زمان گله‌مند باشد؟
خب مایلم به استحضار شما برسانم که همین یکی دو هفته گذشته چنین اتفاقی رخ داد و هیچ صدایی هم از ما برنیامد. جناب گوگل شبانه وارد حریم خصوصی خانه‌های ما شد و دو نرم‌افزار پرکاربردمان را که خودمان و با انتخاب خودمان آنها را نصب کرده بودیم، دزدید و رفت. آیا کسی نباید گریبان بدرد و جامه چاک دهد؟
آیا شما همچنان به چنین دزد آشکاری اعتماد می‌کنید؟ کسی که به راحتی و در آنِ واحد دو نرم‌افزار را از گوشی همه ما ایرانی‌ها پاک می‌کند، قادر به کارهای دیگری برای نقض حریم خصوصی ما نیست؟ آیا دیگر به گوشی خود، به میکروفن آن و دوربین چند مگاپیکسلی‌اش اعتماد دارید؟ به عکس‌ها و متن‌هایی که در آن ذخیره کرده‌اید، چطور؟ آیا شما به طور بالقوه یک دزد و جاسوس در آستین‌تان پرورش نداده‌اید؟ آیا از این به بعد نباید از سایه گوشی موبایل‌تان هم بترسید؟
چهار سال پیش در یاددادشتی در یک ستون ثابت چند ساله و در روز ۱۳ آبان که سالروز مبارزه با استکبار جهانی نام گرفته، نوشتم که ما هنوز مستعمره‌ایم. بار دیگر و به همین بهانه می‌خواهم همان موضوع را یادآوری کنم. اگر روزگاری مستکبران عالم سربازهای‌شان را می فرستادند تا با جنگ و خونریزی سرزمین‌مان را فتح کنند و ما را به بردگی خود بکشانند، حالا ما جور دیگری مستعمره‌شان هستیم. اکنون ما مستعمره گوگل هستیم، در زنجیر استعمار اپل و مایکروسافت و چندین غول استعماری دیگر فضای مجازی قرار داریم. دنیا عوض شده؛ معادلاتش هم همین‌طور. دلخوش هستیم که در یک زمین بازی بزرگ مفت و مجانی به هم پاس می‌دهیم و گل می‌زنیم، اما بی‌خبر از آن‌که زمین بازی از آن ما نیست، قواعد بازی را ما تعیین نمی‌کنیم، قدرت داوری نداریم و حتی شاید یکهو به خودمان بیاییم و ببینیم که توپ و دروازه‌ای هم در زمین نیست و تنها داریم به این سو و آن سو می‌دویم و انرژی‌مان را هدر می‌دهیم. ما هنوز هم مستعمره‌ایم.