وقتی هفتم می‌1945 میلادی، ژنرال ویلهلم کایتل اسناد تسلیم آلمان را امضا کرد، یکی از نخستین موضوعاتی که در ‏دستور کار قوای فاتح قرار گرفت، تشکیل محکمه‌ای نظامی برای رسیدگی به جنایات سران آلمان نازی بود. به این منظور 6 ‏ماه بعد از امضای تسلیم‌نامه یعنی در نوامبر 1945 میلادی دادگاهی در شهر نورنبرگ برپا شد که وظیفه آن محاکمه 22 نفر ‏از سران آلمان نازی بود. در بین افرادی که در جلسات دادگاه حاضر شدند چهره‌های سرشناسی چون هرمان گورینگ ‏‏(فرمانده نیروی هوایی)، رودولف هس (معاون آدولف هیتلر)، ویلهلم کایتل (رئیس ستاد فرماندهی عالی)، یواخیم فون ‏ریبنتروپ (وزیرامورخارجه آلمان)، کارل دونیتز (فرمانده نیروی دریایی) و.. را می‌شد مشاهده کرد. این میان خودکشی ‏کسانی چون آدولف هیتلر، یوزف گوبلز و‌هاینریش هیملر که به عدم حضورشان در دادگاه منجر شد را شاید بتوان ‏بزرگترین حسرت برپا کنندگان محکمه نورنبرگ قلمداد کرد، هرچند که این تنها حسرت و شکست بزرگی نبود که گریبان ‏متفقین را گرفت!‏
فرار بورمان و آیشمان از نورنبرگ
مارتین بورمان معاون آدولف هیتلر و آدولف آیشمان از افسران بلندپایه حزب نازی از سرشناس‌ترین چهره‌هایی بودند که ‏توانستند از چنگ نیروهای متفقین گریخته و دم به تله دادگاه نورنبرگ ندهند. با توجه به احکام صادر شده از سوی این ‏دادگاه، بی‌هیچ تردیدی بورمان و آیشمان با حکم اعدام از سوی این محکمه مواجه می‌شدند، اما تقدیر چنین بود که این دو از ‏مرگ محتومی که در انتظارشان بود جان به در ببرند. درباره مارتین بورمان چنین گفته‌اند که موفق شد با کمک شبکه اودسا ‏‏(شبکه‌ای که سران آلمان نازی را به مناطق امن و عمدتا آمریکای جنوبی انتقال می‌داد) به پاراگوئه رفته و باقی عمر را تا ‏زمان مرگ - که براساس یک‌سری اسناد به‌سال 1968 و بر اثر سرطان معده رخ داد- در این کشور بگذراند. اما آیشمان ‏سرنوشتی کاملا متفاوت در انتظارش بود و برخلاف بورمان نتوانست تا لحظه مرگ هویت خود را مخفی نگاه دارد.  ‏
زندگی در آرژانتین، مرگ در فلسطین
‏59‌سال پیش در چنین روزی، برابر 11 می‌1960 میلادی، یعنی درست 15‌سال بعد از پایان جنگ جهانی دوم و تشکیل ‏دادگاه نورنبرگ، آدولف آیشمان که طی این مدت با هویتی تازه در آرژانتین روزگار می‌گذراند، توسط ماموران موساد ربوده ‏و به بیت‌المقدس برده شد. آیشمان به‌عنوان متهم اصلی اجرای هلوکاست که همچنان وقوعش - با ابعاد مورد ادعا- مورد ‏تردید تاریخ‌نگاران بی‌طرف است در بیت‌المقدس تحت محاکمه قرار گرفت و با این‌که دفاع خود را براساس «المامور و ‏المعذور» قرار داده بود از سوی دادگاه گناهکار شناخته و به اعدام محکوم شد. آدولف آیشمان در 31 می‌۱۹۶۲ میلادی در ‏زندان رمله فلسطین به دار آویخته شد. جنازه او را سوزانده و خاکسترش را به دریا ریختند. آیشمان هیچگاه در طول ‏محاکمه اتهامات گوناگون خود را نپذیرفت زیرا عقیده داشت تنها مشغول پیروی از دستورات و اجرای قوانین بوده است.