شاه اسماعیل یکم به‌عنوان بنیان‌گذار سلسله صفویه بیشتر دوران پادشاهی خود را به جنگ با مدعیان داخلی گذراند و عاقبت ‏بعد از 22‌سال سلطنت، تاج و تخت را به پسر 10 ساله‌اش تهماسب یکم واگذار کرد. شاه اسماعیل در دوران حکومت خود ‏با پیگیری سیاست تمرکز، سراسر ایران از کرمان و فارس و خراسان تا خوزستان و نواحی مرکزی را زیر یک پرچم ‏درآورده و با رسمی کردن مذهب تشیع، دیگر بهانه‌ای برای بروز اختلافات باقی نگذاشت. در چنین شرایطی نزدیک به 500 ‏سال پیش شاه تهماسب یکم به جای پدر بر تخت سلطنت ایران نشست و به این ترتیب دوره‌ای که در کتب تاریخی از آن با ‏عنوان «دوره تثبیت» یاد شده است آغاز شد. شاه تهماسب یکم طی دوره طولانی حکمرانی خود که 54‌سال به طول ‏انجامید، همچون پدر با آشوب‌های داخلی، زیاده‌طلبی‌های عثمانی و حملات ازبک‌ها مواجه بود، اما به خوبی توانست بر همه ‏آن‌ها فائق آمده و هنگامی که 403‌سال پیش در چنین روزی، برابر 23 اردیبهشت 995 خورشیدی در قزوین درگذشت ‏سلسله صفویه باثبات‌ترین دوران خود را سپری می‌کرد.   ‏