در این دعا می‌خوانیم، خدایا سعی و تلاش ما در ماه رمضان را بپذیر. آدم زحمت می‌کشد و روزه می‌گیرد، گرسنه و تشنه می‌شود، غذا و آب نمی‌خورد، کم‌خوابی ماه رمضان را تحمل می‌کند و اگر خدا تلاش‌های ما را قبول نکند، کاری از ما ساخته نیست. اگر زحمتی و رنجی کشیده شود و حاصلی در پی نداشته باشد، اتفاق ناگواری افتاده است. ما باید غصه بخوریم که نکند اعمال ما را آفت بزند؛ مثلا یک غیبت می‌تواند تمام زحمات ما را هدر دهد. اگر غیبت کنید ۴۰ روز اعمال خوب شما در نامه اعمال شخص غیبت‌شونده نوشته می‌شود و اگر عمل خوبی نداشته باشید، گناهان آن شخص در نامه اعمال شما نوشته می‌شود. این روایت از معصوم‌(ع) است. باید به خودمان بپردازیم و ببینیم که خودمان چه کار کرده‌ایم؛ آیا هیچ عیبی نداریم؟ گل بی‌عیب خداست و ممکن نیست که ما عیب نداشته باشیم. در روایت آمده که «چه می‌شود انسان را، یک خار کوچک را که در چشم رفیقش رفته، می‌بیند؛ اما شاخه‌ای که در چشم خودش رفته را نمی‌بیند.»
در فرازی از دعای روز بیست‌وششم ماه رمضان از خدا می‌خواهیم تا گناهان ما را بیامرزد و اعمال‌مان را قبول کند. از خدا می‌خواهیم تا گناهانی که پیش از ماه رمضان انجام داده‌ایم را ببخشد؛ چون ماه رمضان فصل درآمد معنوی و کسب ثواب است، حتی خوابیدن و نفس‌کشیدن در این ماه عبادت است.
خدایا کاری کن تا عیب من مستور باشد و کسی از عیبم مطلع نباشد. خدا «ستارالعیوب» است و نگذاشته تا کسی از گناهان ما اطلاع پیدا کند. حدیث است اگر گناه بو داشت دو نفر کنار هم نمی‌نشستند. اگر عیب آدم عیان می‌شد کسی جنازه کسی را دفن نمی‌کرد.
در پایان دعا می‌گوییم ‌ای خدایی که از همه شنونده‌ها تو شنواتری. خدا همه چیز را می‌شنود. اگر یواش هم حرف بزنیم خدا باز هم می‌شنود. حضرت موسی(ع) به خدا گفت که خدایا اگر نزدیکی، من یواش صحبت کنم و اگر دوری بلند صحبت کنم؛ خدا فرمود: «من همنشین کسی هستم که یاد من باشد.» خدا شنواترین است؛ پس می‌گوییم، ‌ای خدایی که از همه شنوایان شنواتری، این دعاها را درباره ما مستجاب کن.