علی دایی نه ‌تنها یکی از موفق‌ترین فوتبالیست‌های ایرانی بوده، بلکه یکی از موفق‌ترین انسان‌های ایرانی نیز است. شدت موفقیت او به‌ حدی است که در تاب و توان ما نمی‌گنجد؛ یعنی در طول تاریخ ما یا دنبال درس و مدرسه رفتیم و از طریق آن یک چیزی شدیم، یا رفته‌ایم دنبال ورزش و مقام آورده‌ایم. این اصلا درست نیست که آدم در همه‌ زمینه‌ها موفق باشد. قدش بلند باشد. در یک دانشگاه خوب درس خوانده باشد. نوک حمله تیم‌ملی باشد. آقای گل جهان باشد. در بایرن‌مونیخ و فینال لیگ قهرمانان بازی کرده باشد. به میلان و چلسی گل زده باشد. در زمینه اقتصادی هم برای خودش کسی باشد. تازه سبیل پرپشت هم داشته باشد. آخرین سبیل پرپشتی که به موفقیت رسید، مرحوم نیچه بود که تازه یک عکس هم با شورت ورزشی ندارد و فقط نظریه می‌داده. او در زمان فوتبالش در همین حین که داشتند برایش جوک می‌ساختند، رکوردها را جابه‌جا می‌کرد که همین نشان از قدرت بالای دایورتینگ او دارد. در عین حال او در تمام این سال‌ها احترام به دیگران را سرلوحه کار خودش قرار داده و حتی وقتی می‌خواهد به شما فحش هم بدهد، قبلش از شما عذرخواهی می‌کند. او اگر قید مربیگری را بزند و به سمت مدیریت در فوتبال بیاید، خیلی جذاب‌تر می‌شود؛ حتی اگر دوباره سبیل بگذارد.