حجت‌الاسلام شهاب مرادی به‌عنوان یک چهره شناخته‌شده رسانه‌ای همیشه سعی کرده اعتدال را رعایت کند. مثلا در مورد او می‌گویند که نزدیک به اصولگرایان است و برای اثباتش هم به حضور دایمی او در رسانه ملی -یعنی موجه بودنش از نظر این رسانه که خود می‌تواند شاهدی بر این مدعا باشد- استناد می‌کنند و این‌که در زمان ریاست محمدباقر قالیباف در شهرداری تهران او مدتی به‌عنوان مسئول فرهنگی شهرداری فعالیت کرده و سال‌های زیادی هم همکار مصطفی پورمحمدی بوده. با این وجود شهاب مرادی در موضع‌گیری‌هایش همیشه فردی میانه‌رو بوده و کمتر به یاد می‌آوریم که او موضع سیاسی مشخصی گرفته باشد یا صحبتی کرده باشد که تمایل شدید او را به یک جناح سیاسی نشان بدهد. اما یکی از موضوعاتی که همیشه او را به پاسخگویی واداشته، تصمیماتی است که در زمان حضور در شهرداری تهران گرفته. در میان این تصمیم‌ها هم تعطیل‌کردن آموزش موسیقی در فرهنگسراها خیلی رسانه‌ای شد. او قبلا هم دراین‌باره توضیحاتی داده بود و دوباره در روزهای اخیر در آنتن زنده برنامه «آیینه‌خانه» شبکه دوم سیما دراین‌باره صحبت کرده و البته مشابه همان دلایل قبلی را برای کارش آورده. مرادی با بیان این‌که من با آموزش موسیقی مخالف نیستم، می‌گوید: «۳۰۰ آموزشگاه موسیقی خصوصی در تهران وجود دارد. ما تصمیم گرفتیم آموزش موسیقی در فرهنگسراها تعطیل شود، برای این‌که رقابت بخش دولتی با بخش خصوصی در هر جایی اشتباه است.
آموزشگاه‌های خصوصی هزینه‌های زیادی مثل آب، برق، اجاره و ... دارند؛ هزینه‌هایی که بخش دولتی آنها را ندارد. برای همین هزینه آموزش در این بخش هم ارزان‌تر است و برای همین است که می‌گوییم این رقابت اشتباه است.» اما به نظر نمی‌رسد این توضیح برای کسی باورپذیر و قابل‌پذیرش باشد. چرا؟ چون که شهرداری و نهادهای مشابه مسئولیتی دارند که باید براساس آن رفتار کنند. آنها نشان داده‌اند که هر جا سیاست و تمایلات فکری و جناحی ایجاب می‌کرده، برای خرج‌کردن در حوزه‌های فرهنگی و شبه‌فرهنگی بسیار هم دست‌و‌دلباز بوده‌اند و چنان ریخت‌وپاش کرده‌اند که صدای همه درآمده. مثال‌هایش هم آن‌قدر زیاد است که گفتنش فقط برای انبساط خاطر است. شهرداری در زمان آقای قالیباف هم برای ساخت آثار سینمایی هزینه کرده، هم با داشتن موسسه‌ای مثل همشهری و ده‌ها مجله در زمینه انتشارات و مطبوعات با بخش خصوصی رقابت کرده، هم کتاب چاپ کرده، هم همایش‌های باربط و بی‌ربط برگزار کرده، هم کنسرت برگزار کرده، هم ساختمان‌هایش را در اختیار نهادهای خاص قرار داده و در هر زمینه‌ای که به فکرمان برسد، از بودجه کهکشانی شهر چنان فورانی داشته که تصورش سخت است.
یک مورد آن هزینه‌هایی بود که برای مناسبت‌ها انجام می‌شد و شورای شهر حاضر تلاش زیادی کردند تا ساماندهی‌اش کنند و کمی از بارش را از دوش شهرداری بردارند و به خیرین واگذار کنند که طبیعتا با مخالفت‌ها و مانع‌تراشی‌های بسیاری هم مواجه شد. حالا کمی تامل و نفسی تازه کنید. برگردیم سر حرف آقای شهاب مرادی عزیز. این‌که بین این همه هزینه و کلاس‌هایی که فرهنگسراها برگزار می‌کنند، بین کارگاه‌های شعر و داستان‌نویسی و آشپزی و بچه‌داری و همه چیز، فقط آموزش موسیقی زائد تشخیص داده می‌شود و بزرگواران یادشان می‌افتد که نباید بر سر آن با بخش خصوصی رقابت کنند، بسیار ملیح است. آقای شهاب مرادی که خودشان جزو خوشرویان زمانه‌اند و در اخلاق و مدارایشان تردیدی نیست، حتما به ما حق می‌دهند که این حرف‌ها توی کت‌مان نرود. آقای مرادی را دوست داریم و می‌دانیم که تحمل و صبرشان زبانزد است و رابطه‌شان با رسانه‌ای‌ها همیشه دوستانه بوده. به همین خاطر هم مطمئنیم از ما بابت چنین نقدهای دوستانه‌ای نمی‌رنجند و همین ما را برای نوشتن این چند خط شیر کرد! باز هم عرض ارادت حاج آقا!