از کی کلمه «لاکچری» بین لغات هر روزه‌مان جا خوش کرد؟ از وقتی که دارودسته نقی معمولی و ارسطو عامل بوتیک زدند و سعی کردند کلمات انگلیسی را در لهجه شیرین شیرگاهی‌شان دخیل کنند؟ یا قبل‌تر از آن و وقتی که هنوز لوکس، کلمه لوکس و نامتعارفی محسوب می‌شد و لاکچری قرار بود کمی این عبارت را زمینی‌تر و ملموس‌تر کند برایمان؟ اما از هر زمان که این لاکچری در دهانمان چرخیده باشد و به هر نوع و هدفی که بیانش کرده باشیم، هیچ‌وقت معنای منفی مطلقی برایمان نداشته است. یک توصیف ساده بوده از شرایط مطلوب و ایده‌آل مالی یا کالاهای دست‌نیافتنی. اما اگر دقت کرده باشید، مدتی است می‌خواهند به ضرب و زور تیترها این کلمه هم بشود یک برچسب برای قضاوت‌کردن. مثلا تیتر زده‌اند «رستوران‌های لاکچری پلمپ شدند»، «ماشین میلیاردی لاکچری در حین ورود به کشور توقیف شد» بعد در متن خبر، منظور رستوران‌هایی است که موسیقی غیرمجاز پخش کرده‌اند یا در زمان ماه مبارک رمضان تخلفاتی داشته‌اند و از قضا رستوران‌های لوکس هم بین‌شان بوده است.
لوکس‌بودن عامل پلمپ نیست، یک صفت است که به برخی می‌چسبد و به برخی نه! یا خودروی میلیاردی اساسا به کشور قاچاق شده و هر قاچاقی ممنوع است و طبیعتا توقیف می‌شود؛ حالا مهم نیست لاکچری و میلیاردی باشد یا یک خودروی معمولی. اگر با این ذره‌بین خبرهای روزمره را مرور کنید، به نمونه‌های بیشتری هم می‌رسید. از کی کلمه لاکچری انگی شد برای تخلف؟ قرار است این برچسب جدید جای چه چیزی را در بین خبرهای روزانه ما پر کند؟ می‌خواهند نداشته‌ها یا نارضایتی اقتصادی عمومی را با این ترفند سرپوش بگذارند یا عبارتی جدید به دانه‌درشت‌ها، آقازاده‌ها، مرفهان بی‌درد، شمال‌شهری‌ها و... بیفزایند؟ بدیهی است که هرکسی- اگر می‌تواند- حق دارد لاکچری زندگی کند (با لهجه ارسطو عامل!)، ساعت لاکچری ببندد، خودروی لاکچری سوار شود و از رستوران و منزل لاکچری بهره ببرد، مهم این است که در این بین، دستش در جیب مردم نباشد، حقی را ناحق نکرده باشد یا قانون را دور نزده باشد. اگر اینها نیست، چرا باید لاکچری‌بودن را یک صفت ساده و همه‌فهم کنیم برای قضاوت‌های کج‌فهمانه؟ هوای کلمه‌ها و عبارت‌ها را داشته باشیم؛ هرقدر که به تازگی به گنجینه لغات‌مان اضافه شده باشند!