کامران شیردل: «علاقه‌ای به شنیدن تعریف درباره فیلم‌هایم ندارم و با وجود این‌که از ساخت بعضی از فیلم‌های به نمایش درآمده بیش از پنجاه سال می‌گذرد، بیشتر دنبال شنیدن نقدهایی درباره آنها هستم؛ نقدهایی که شاید دیگر به درد من نخورد اما به طور حتم به کارِ فیلمسازان و جهان آینده خواهد آمد.»
پندار اکبری: «زمانی فیلم «معراجی‌ها» را بازی کردم و در صحنه‌های جنگی که عراقی‌ها رزمندگان ما را زنده زنده چال می‌کردند، باورم نمی‌شد و می‌پرسیدم واقعا چنین چیزی بوده و واقعیت دارد؟ و می‌گفتند بله، متاسفانه این اتفاق افتاده است! ما تا به چشم خودمان برخی چیزها را نبینیم، باور نمی‌کنیم. در سریال گاندو هم ما چیزی را تجربه کردیم که ابتدا باورمان نمی‌شد وجود دارد؛ مثلا اوایل برای مخاطب این سوال پیش آمده بود که چرا زمان صحبت‌کردن انگشت‌تان را داخل گوش‌تان می‌برید؟ ما در گوش‌های‌مان بی‌سیم‌های خیلی حرفه‌ای داشتیم زیرا اغلب این ماموران از چنین تجهیزاتی استفاده می‌کنند.»
هادی حجازی‌فر: «این روزها تضمین موفقیت یک تئاتر بستگی به حضور چهره‌های سینمایی ندارد؛ اما معتقدم باید از حضور هر فردی که به فروش و جذب مخاطب کمک می‌کند، تشکر کرد. بنابراین مشکلی با حضور چهره‌های سینمایی ندارم اما رویکردمان هم مبنی بر این نیست که حتما نمایش‌ها با حضور این نوع از بازیگران اجرا شود؛ بلکه تأکید بر اجرای کار خوب داریم.»