هوشنگ گلشیری داستان‌نویس، منتقد، آموزگار داستان‌نویسی و سردبیر مجله کارنامه بدون‌شک یکی از نویسندگان صاحب سبک و امضای تاریخ معاصر است. او که در کودکی با خانواده خود به آبادان کوچ کرد، زندگی پرفراز و نشیبی را گذرانده و درباره تجربه‌اش از محیط اجتماعی تا رسیدن به جایگاه یک نویسنده گفته است: «اقامت در آبادان از ۱۳۲۱ تا ۱۳۳۴ باید شکل دهنده حیات فکری و احساسی من باشد. پدرم کارگر بنا و سازنده مناره‌های شرکت نفت بود. ما مدام از خانه‌ای به خانه‌ای دیگر می‌رفتیم و همه‌اش هم بازی می‌کردیم. فقر هم بود. اما آشکار نبود. چون همه مثل هم بودیم و عالم بی‌خبری بود.» او با نگارش رمان کوتاه شازده احتجاب در اواخر دهه چهل خورشیدی به شهرت رسید. منتقدان ادبی این کتاب را یکی از قوی‌ترین داستان‌های ایرانی خوانده‌اند.