«شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد/ فریبنـده زاد و فـریبــا بمیــرد/ شب مرگ، تنها نشیند به موجی/ رود گوشـه‌ای دور و تنها بمیرد/ در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب/ که خود در میان غـزل‌ها بمیـرد/ گروهی برآنند کاین مرغ شیـدا/ کـجا عاشقـی کرد؟ آنـجا بمیـرد/ گرفتم من این قصه باور نکردم/ ندیدم که قویی به صحرا بمیرد/ چو روزی ز آغـوش دریا برآمـد/ شبـی هم در آغـوش دریا بمیرد/ تو دریای من بودی، آغوش واکن/ که می‌خواهد این قوی، زیبا بمیرد». 33 سال پیش در چنین روزی، برابر 23 تیر 1365 خورشیدی، مهدی حمیدی شیرازی، شاعر شهیر ایرانی و سُراینده «مرگ قو» در 72 سالگی درگذشت. شیرازی را باید در دسته منتقدان شعر نو قرار داد، کما این که در این راه عتاب بسیاری نیز از طرفداران شعر سپید شنید. «از یاد رفته»، «عصیان»، «سال‌های سیاه»، «طلسم شکسته»، «زمزمه بهشت» و... از دفاتر شعر او هستند که بارها مورد تجدید چاپ قرار گرفتند. «دریای گوهر»، «عروض حمیدی»، «فنون شعر و کالبدهای پولادین آن»، «سبکسری‌های قلم»، «عشق دربدر»، «شاعر در آسمان و فرشتگان در زمین» و... از جمله آثار حمیدی شیرازی در عرصه نثر و مباحث ادبی به شمار می‌روند.