سیاوش باقی| پمپئو در مصاحبه تلفنی با روزنامه واشنگتن پست گفته من برای مصاحبه با تلویزیون رسمی ایران اعلام آمادگی می‌کنم. وزیر خارجه آمریکا با توجه به این‌که محمدجواد ظریف تاکنون با بسیاری از تلویزیون‌های رسمی آمریکا به مصاحبه پرداخته است، گفته من نیز با تلویزیون ایران مصاحبه خواهم کرد.
به نظر می‌رسد این فرصت مغتنمی برای رسانه‌های ایران است تا مقابل پمپئو بنشینند و سوالات خود را از او بپرسند. تازه دیر هم شده است. عجیب است که تا حالا رسانه‌های ما درخواست گفت‌و‌گو با وزیر امور خارجه ایالات متحده را نداده‌اند. این برای ما یک بازی برد-برد است. پمپئو اگر نپذیرد نشانه واهمه و ضعف او است و اگر بپذیرد، باید به آن‌چه در افکار عمومی ایرانیان می‌گذرد و در قبال رفتاری که ما آن را خصمانه و غیرمنطقی می‌دانیم، سین‌جیم شود. برای چنین درخواست‌هایی هم متاسفانه فضای رسانه‌ای در ایران اجازه نمی‌دهد رسانه‌های غیررسمی وارد عمل شوند و مستقلا کسی مثل وزیر امورخارجه آمریکا را به چالش بکشند. چرایش را شاید کسی هم تا حالا نپرسیده. اصلا به ذهن کسی هم خطور نکرده که مثلا یک روزنامه یا خبرگزاری ایرانی می‌تواند به وزیر امورخارجه آمریکا، نخست‌وزیر بریتانیا یا نخست‌وزیر فرانسه درخواست مصاحبه بدهد. همیشه فکر کرده‌ایم این کاری نیست که به عهده ما باشد و اجازه‌اش را نداریم. درحالی‌که وزیر امورخارجه و حتی رئیس‌جمهوری ایران اسلامی در مقابل خبرنگاران خارجی و مصاحبه‌گران شبکه‌های بزرگ دنیا می‌نشینند، هیچ‌وقت تصور نکرده‌ایم که عکس این هم ممکن است.
حالا پمپئو ابراز آمادگی کرده تا با صداوسیما مصاحبه کند و نباید این فرصت را از دست داد. بی‌میلی نسبت به این چالش می‌تواند ناشی از نداشتن اعتمادبه‌نفس یا باشد، چراکه وقتی نماینده ما در سیاست بین‌الملل یعنی وزیر خارجه به راحتی می‌نشیند و با پاسخ‌هایش سیاست‌های غیرمنصفانه و ظالمانه غرب را زیر سوال می‌برد، رسانه ما هم باید بتواند با سوال‌هایش از نماینده سیاست ایالات متحده همین نقش را ایفا کند. چرا باید طفره برویم و پیشنهاد را روی هوا نقاپیم. چرا باید فکر کنیم که منطق پمپئو در گفت‌وگو قوی‌تر از منطق ما است. این اتفاق در عین حال اعتباری برای رسانه ملی به همراه خواهد آورد و باعث خواهد شد رسانه‌های مهم جهان برای نقل و تحلیل صحبت‌های پمپئو به ما رجوع کنند. این‌که بگوییم پمپئو دشمن ما است و با او حرف نمی‌زنیم مطلقا غیرحرفه‌ای و غیررسانه‌ای است.  ما تنها یک کشور را در دنیا به رسمیت نمی‌شناسیم آن هم رژیم صهیونیستی است. با آمریکا هم مراوده ورزشی داریم، هم نمایندگی داریم، هم خبرنگار دایمی در نیویورک داریم. پس بهتر است به جای ابرو ورچیدن و روی برگرداندن به آورده این اتفاق نظر داشته باشیم و پا پیش بگذاریم. شاید قدم بعدی این باشد که با خود ترامپ مصاحبه کنیم. ما انگیزه‌اش را داشته باشیم و ببینیم رئیس‌جمهوری آمریکا جرأتش را دارد؟