سپهر سلیمی فعال محیط‌زیست
رتبه دوم در فرسایش خاک، رتبه سوم در نابودی تنوع زیستی، رتبه ششم در نابودی جنگل‌ها، رتبه سوم در قاچاق حیات‌وحش، رتبه دوم در بیابان‌زایی. شوربختانه اینها بخشی از رتبه‌های جهانی کشور عزیزمان در نابودی زیست‌بوم است. چند‌سال پیش بیژن فرهنگ دره‌شوری، پیشکسوت خوشنام محیط‌زیست ایران در جواب پرسشی درخصوص راه علاج مشکلات محیط‌زیست ایران پاسخی به این مضمون داده بود: «تنها راه این است که به وضع محیط‌زیست ایران همچون جنگ نگاه شود. در جنگ توانستیم بر مشکلات و دشمن غلبه کنیم اما شرطش این است که همه دلسوزان وطن پا پیش بگذارند و کاری بکنند.»
آمارها نشان می‌دهد بیراه نیست که مرد با تجربه محیط‌زیست ایران شرایط فعلی را با وضع جنگ مقایسه می‌کند و از دلسوزان وطن برای کمک به پایداری کشور دعوت می‌کند. این روزها حال ناخوش محیط‌زیست وطن با گرفتاری‌های اقتصادی و مشکلات سیاسی ایجادشده توسط دشمنان ایران همراه شده است. مشکلاتی که شاید سبب شود محیط‌زیست حتی کمتر از آن‌چه که باید، مورد توجه قرار گیرد.
درچنین وضعیتی شنیده می‌شود برنامه «سرزمین ما» به‌عنوان اندک صدای زیست‌بوم ایران در رسانه ملی در کنداکتور فصل جدید شبکه یک سیما جایی ندارد. برنامه‌ای که در بدترین روز و ساعت پخش می‌شود اما در بین حامیان محیط‌زیست سرزمین جایگاه ویژه‌ای دارد و روزنه امیدی برای شنیده‌‌شدن مشکلات زیست‌بوم ایران از دریچه رسانه ملی است. هرچند به دلایل مختلف جایگاه رسانه در سال‌های اخیر افت داشته است و رسانه‌های دیگر، ازجمله فضای مجازی وارد عرصه رقابت با این رسانه شده‌اند اما تلویزیون ملی همچنان در بین بخش‌های زیادی از افراد جامعه اثرگذار است. اگر رسانه ملی به مشکلات محیط‌زیست ایران نپردازد، اگر این رسانه صدای دشت‌ها، رودخانه‌ها، جنگل‌ها، حیات‌وحش، هوا و خاک این سرزمین نباشد، از چه رسانه‌ای می‌توان چنین انتظاری داشت؟ اگر کوشندگان محیط‌زیست در رسانه ملی از مشکلات و نگرانی‌های خود نگویند باید به کدام رسانه و تریبون شکایت خود را عرضه کنند؟ چه چیزی مهمتر از آب، خاک، هوا و سلامت شهروندان این سرزمین وجود دارد که در بین 10هزار ساعت کنداکتور برنامه‌های سیما جایی برای آن وجود ندارد؟
به وقت مشکلات محیط‌زیستی از ریزگردها تا کمبود آب و حیوان‌کشی شبکه‌های مختلف رسانه ملی با ساخت برنامه‌هایی به انتقاد از سازمان حفاظت محیط‌زیست می‌پردازند، غافل از این‌که حفاظت از محیط‌زیست تنها کار یک ارگان یا حتی یک قوه از قوای سه‌گانه نیست. به راستی سهم رسانه ملی در آموزش و ارتقای فرهنگ محیط‌زیستی مردم در این سال‌ها چه بوده است؟ سهم رسانه ملی از عمل به اصل پنجاهم قانون اساسی چیست؟
کمترین انتظار از رسانه‌ای که با بودجه و امکانات ملی اداره می‌شود این است که یاریگر محیط‌زیست ایران باشد. پشت «سرزمین ما» بماند و بایستد. همه با هم در کنار هم باید حافظ این سرزمین باشیم.