در 1859 تاجری اهل ژنو به نام ‌هانری دونان به مقر فرماندهی ناپلئون سوم در شمال ایتالیا سفر کرد تا مجوز و کمک برای  آغاز یک پروژه را کسب کند. در طی این سفر، وی شاهد پیامدهای فاجعه‌بار نبرد سولفرینو هم بود که نبردی خونبار از جنگ دوم برای استقلال ایتالیا بود. وی در سولفرینو همراه با مردم محلی به کمک زخمی‌ها شتافت. رنج و پریشانیِ بی‌حد و حصری که دونان در سولفرینو شاهد بود، آنچنان بر وی تأثیر گذاشت که در ‌سال 1862 کتابی از مشاهدات خود را به نام «خاطرات سولفرینو» به رشته تحریر درآورد. البته در این کتاب او فقط از چیزهایی که دیده بود، ننوشت، بلکه همچنین راه‌حلی را نیز پیشنهاد کرد:   تمامی ملت‌ها باید به اتفاق هم‌گروه‌های آموزش‌دیده‌ای را از نیروهای امدادی داوطلب تشکیل دهند تا زخمیان میدان کارزار را درمان کرده و به کسانی که تحت‌تأثیر جنگ هستند، کمک‌های بشردوستانه ارایه دهند.