سیدمرتضی توکلی روانشناس و روزنامه‌نگار

از این غول‌پیکرتر هم خواهیم دید. انگار این عکس شاهد اول موج تولید عروسک‌های بزرگ است. پیشقدم جریان، شرکت استرالیایی Erth  است که در فستیوال تماشایی با موضوع تئاتر عروسکی در ادینبورگ، پایتخت اسکاتلند، برای روکم‌کنی رقبا چنین عروسکی را به میدان آورده.
به روایت موجود در خبرگزاری‌ها، افسار تلکنولوژیک عروسک دست دختر سه‌ساله‌ای به نام «فریا اسمیت» است. او این سعادت را پیدا کرده که جزو نخستین کودکانی باشد که با دایناسور خوش‌رنگش، چشم‌ها را در خیابان به خود خیره کند.
دنیای روانشناسی که پیش از این برای رنگ و جنس و نوع اسباب‌بازی‌های کودکان نسخه می‌پیچید، حالا باید تکلیف والدین و کودکان را در برابر تاثیر عروسک‌های غول‌پیکر اما دوست‌داشتنی روشن کند.
از دیگر سو، این‌که دنیای اسباب‌بازی، محصولی تازه به خریداران متمولش عرضه کرده، باید دید چقدر حدس سازندگان از فراگیر‌شدن این محصول‌شان درست است.
همه چیز دنیای مدرن باید به همه چیزش بیاید؛ حالا که بزرگسالان با هواپیماهای شخصی و خودرو‌های گرانقیمت، خیابان‌ها را راهروی مدلینگ خود کرده‌اند، کودکان هم کالسکه‌های‌ میلیون دلاری‌شان را کنار زده‌اند و با بچه‌غول‌ها جلوی عکاسان خبری رژه می‌روند.
پیشنهاد روانشناسان برای والدین، نگهداری حداکثر 10اسباب‌بازی در اتاق کودک برای اوقات فراغت او بوده است، باقی اسبا‌ب‌بازی‌ها ‌باید به انباری و دور از دسترس منتقل شود، با این توضیح که هر وقت کودک خواست بتواند جایگزین کند، اما رعایت عدد 10مهم بوده است. حالا با ورود این دایناسور و دوستانش چه باید گفت؟ خنده‌دار است، اما این هیولای زیبا را در کدام پستو می‌توان کنار باقی خاطره‌های دنیای اسباب‌بازی جا داد! این‌که خودش فراتر از ده‌ها اسباب‌‌بازی است.