یحیی گل‌محمدی: «همه ستاره‌های دنیا فقط وقتی آماده باشند، ستاره می‌شوند. وقتی آماده نباشند، یک‌بار اضافی روی دوش تیم هستند. بعضی بازیکنانی که امسال گرفتیم، پیشینه خیلی خوبی دارند اما این‌جا باید تلاش کنند تا به اوج خودشان برسند تا بتوانیم به آنها بگوییم ستاره. رحمتی خیلی به موقع شروع کرد و شرایط خوبی دارد. سروش رفیعی و فرشاد محمدی‌مهر کار سختی دارند و باید شبانه‌روز تلاش کنند تا از اسم خودشان دفاع کنند. امیدوارم به این سطح برسند.»

بیژن کامکار: «ایرادی که به تمام جشنواره‌ها دارم این است که این هنرجویان هر ‌سال با شوق و ذوق می‌آیند و در جشنواره شرکت می‌کنند، اما تا ‌سال بعد فراموش می‌شوند و جایی برای عرضه آثار خود ندارند. متولی‌های موسیقی همچون صداوسیما، اداره فرهنگ و ارشاد و حتی آموزش‌وپرورش وظیفه دارند از هنرمندان حمایت کنند، اما این‌که چرا حمایت نمی‌کنند، متاسفانه بی‌کفایتی مسئولان را در این زمینه نشان می‌دهد. خوشبختانه برگزاری جشنواره دف‌نوای رحمت نگذاشته مشعلی که روشن‌شده خاموش شود و هر‌سال این شعله دوباره فروزان می‌شود که جای امیدواری بوده و از این حیث جشنواره مفید است.»

سیدجلال حسینی: از وقتی تیم مان جمع و جور شد، عده‌ای هستند که برنامه‌ریزی کردند تا پرسپولیس را دچار حاشیه کنند ولی نباید این اجازه را به آنها بدهیم. نمی‌توانیم نسبت به یکسری اتفاقات، بی توجه باشیم. هر کسی قهرمانی می خواهد، باید کنار پرسپولیس باشد و مقابل این حجم از حواشی بایستد. دشمنان پرسپولیس هم می‌دانند که در زمین، توانایی شکست دادن مان را ندارند و از این رو، می‌خواهند در خارج از میدان به ما ضربه بزنند که باید زرنگ باشیم و مقابل شان بایستیم.

مهدی رحمانی: «درباره این‌که می‌گویند اسپانسر پول بدهد و در فیلم اعمال نظر نکند، به نظرم حرف درستی است، اما نکته این است که آدمی که پول می‎دهد ولو با پُز این‌که اعمال نظر نمی‎کند، ولی شرایط را به‎گونه‎ای برای شما رقم می‎زند که شما پس از یک زمانی احساس می‎کنید اعمال نظر تا بی‎نهایت واقع شده، یعنی اتمسفر پول و اتمسفر چیزهای دیگر شما را به سمت‌وسوی دیگری می‌برد. مثل نفس‌کشیدن در فضایی که در انتها دچار خودسانسوری و تغییر سلیقه و ذائقه می‎شوید. اساسا فکر می‎کنم پول در فیلمسازی خیلی چیزها را تغییر می‎دهد. می‎توانیم کارنامه خیلی فیلمسازان را قبل از پولدارشدن و بعد از پولدارشدن بررسی کنیم که اتفاقا تعدادشان زیاد است. به خاطر این‌که در ایران فرهنگی وجود دارد که فیلمسازان بعد از این‌که به سطح و جایگاه خاصی می‎رسند، ارتباط‌شان را به صورت کلی با محیط اجتماعی‎شان قطع می‎کنند.»