شهروند| حسین زمان که حدود 17‌سال ممنوع‌الکاری، به‌نظر می‌رسید او را ازمدار توجه مخاطبان موسیقی دور کرده باشد، بعد ‏از کنسرتی که ماه گذشته اجرا کرد (که می‌گویند کنسرت موفقی هم بود) این روزها با انرژی تمام یکی یکی خواسته‌هایش را دنبال ‏می‌کند. انگار که قصد دارد تمام عقب‌ماندگی‌های 17‌سال دوری را تنها در چند ماه جبران کند.‏ حسین زمان دیروز در پیج اینستاگرامش به موضوعی اشاره کرد که یکی از مهمترین مطالبات موسیقی در سال‌های اخیر بوده، اما هیچ‌گاه ‏جامه عمل به‌خود نپوشیده و آن هم چیزی نیست مگر کنسرت خیابانی. موضوعی که دیروز زمان به آن اشاره کرد و به ‏هوادارانش گفت که می‌خواسته «اولین کنسرتش را بعد از 17‌سال در فضای باز و به‌صورت خیابانی و رایگان» برگزار کند، ‏اما...‏
حسین زمان نوشته:   «تلاش کردم با یکی از اعضای شورای شهر تهران ارتباط برقرار کنم تا شاید بتوانم از طریق ایشان راه به ‏جایی ببرم. بی‌واسطه و با واسطه با سه نفر از اعضای شورای شهر تهران تماس گرفتم. یکی‌شان مرا دنبال نخود سیاه فرستاد و دو ‏نفر دیگر هرگز جواب ندادند. می‌توانستند حداقل حرف‌هایم را بشنوند ولو نمی‌توانستند کاری بکنند. خواستم بدانید من برای اجرای ‏خیابانی در حضور مردم شهرم دست سوی کسانی دراز کردم که لیاقتش را نداشتند...»
حسین زمان ساعاتی قبل از این پست به موضوعی دیگر نیز اعتراض کرده بود. او با انتشار ترانه‌ای از داوود رحمت‌اللهی ‏اعتراض کرده بود که چرا به این ترانه مجوز داده نشده است. ترانه‌ای با مطلع «تو مثل یه احساس بی‌انتها/ تو عمق نگاه و سکوت ‏منی/ من از آسمون سمت تو اومدم/ تو تنها دلیل هبوط منی» که در ادامه به این بخش می‌رسد: «من آدم شدم تا تو حوا بشی/ من از ‏آسمون تا زمین پر زدم/ گناهی نکردم که بیرون بشم/ به عشق تو روی زمین اومدم» و...‏
زمان نوشته: «این ترانه عاشقانه را خیلی دوستش دارم. آهنگ زیبایی هم توسط رادین عزیز روی آن گذاشته شده. قابل توجه ‏عزیزانم این‌که این ترانه نیز مجوز نگرفته. چرا؟ نمی‌دانم. فقط این ترانه را مقایسه کنید با بسیاری از ترانه‌هایی که این روزها به ‏گوشتان می‌رسد تا بیشتر پی ببرید به این‌که پشت پرده چه خبر است.» و ضلع سوم انتقادات حسین زمان در روزهای اخیر هم اختصاص دارد به تبعات ممنوع‌الکاری: «طی سال‌های اخیر تقریبا سراغ ‏اکثر کسانی که در ژانر کاری من فعالیت می‌کنند و افراد برجسته‌ای هم هستند، رفتم، ولی بنا بر دلایلی ازجمله ستاره‌دار بودن من ‏نگران بودند و مؤدبانه کنار می‌کشیدند. حتی سراغ چند نفر از هنرمندان خارج از ایران هم رفتم، ولی تمایلی به کار کردن با ‏هنرمندان داخل ایران نداشتند...»