شهروند| دیروز تالار وحدت که شاید از این پس تالار دهلوی نام گیرد، میزبان مراسم تشییع پیکر حسین دهلوی بود. مراسمی برای وداع با هنرمندی که از چهره‌های ماندگار هنر ایران‌زمین بود؛ وداعی که پای هنرمندان و مدیران پرشماری را به تالاری باز کرده بود که زنده‌یاد حسین دهلوی در آنجا اجراهای ماندگار پرشماری را به تاریخ موسیقی این مرزوبوم تقدیم کرده بود.
دیروز خیلی‌ها برای وداع با حسین دهلوی آمده بودند؛ هنرمندانی چون علی علیزاده، شهرام صارمی، محمد سریر، هوشنگ کامکار، حمیدرضا نوربخش، پری ملکی، مزدا انصاری، سیمون آیوازیان، داریوش پیرنیاکان، بیژن بیژنی، بیژن کامکار و بی‌شمار هنرآفرین دیگر در کنار مدیران دولتی برای وداع با مردی که در بیش از 9 دهه زندگی خود با موسیقی و در هوای موسیقی زیست تا همین چند روز پیش که آخرین نت موسیقی زندگی پرافتخارش نواخته شد.
یاد دهلوی در مراسم رهسپاری‌اش به خانه ابدی بر سر زبان‌ها بود. محمد سریر او را موسیقیدانی نامید که «بیش از 6 دهه ستون استوار موسیقی ملی ایران» بود و «مبانی نوین موسیقی ایران را پی‌ریزی کرد.» محمد اسماعیلی، نوازنده پیشکسوت تنبک نیز او را «عامل جان‌گرفتن موسیقی ملی ایران» خواند. کامبیز روشن‌روان به بی‌مهری‌هایی که در حق دهلوی و نسل دهلوی روا شد، اشاره کرد و حسین علیزاده اما به ایرانیت او که فراتر از هنرش بود: «ایرانی‌تر از دهلوی ندیده‌ام. او بهترین جانشین برای مدیران قبلی هنرستان موسیقی بود. با مدیریت او سرنوشت موسیقی ایران عوض شد. نام این تالار قبلا رودکی بود چرا شد وحدت نمی‌دانم؛ اما می‌شود همین الان نامش را دهلوی گذاشت. در دوران ساخت این تالار ارکستری همنام این تالار به نام رودکی بود اما امروز پیکر دهلوی اینجاست. بسیاری دهلوی را درک می‌کنند، برخلاف مدیرانی که درکش نکردند. »
در آخر اما نوبت کسی بود که به‌حق از دست‌دادن پدر بدترین روز زندگی‌اش بوده است. هومن دهلوی، پسر مرحوم دهلوی، گفت: امروز تلخ‌ترین روز زندگی ماست؛ چون نه‌تنها در سوگ پدر، بلکه در سوگ هنرمندی جامع‌الشرایط نشسته‌ایم که سعی در پرکردن تمام خلأهای موسیقی داشت. به یاد دارم مایسترو علی رهبری درباره پدر می‌گفت که دقت او گاهی از موتسارت، آهنگساز مطرح اتریشی هم بیشتر بود.