محمدحسین مهدویان امسال «درخت گردو» را به جشنواره فیلم فجر سی‌وهشتم آورده است؛ فیلمی که در دل فاجعه بمباران ‏شیمیایی سردشت، قصه رنج و گرفتاری‌های خانواده‌ای را روایت می‌کند که به یکباره زندگی‌شان از هم می‌پاشد؛ فیلمی که در دل ‏داستان انسانی‌اش، تبعات استفاده از سلاح‌های کشتار جمعی را به تصویر می‌کشد. او می‌گوید این فیلم نگاهی جهانی دارد که البته ‏گفته‌ای به‌حق است. فیلم در هر جایی که به نمایش گذاشته شود برای مخاطبانش قابل درک است؛ این گرفتاری بشر امروز است ‏که در فیلم او نمایان می‌شود: «درخت گردو موضوعی مشخص دارد و موردی مشخص در دل ماجراست. وقتی با این ‏داستان روبه‌رو شدم، موضوع آن برایم جالب بود و تصمیم به ساخت آن گرفتم. اگر این قصه برایم جالب نبود اصلاً آن را نمی‌ساختم. ‏این را هم باید بگویم که دوست پژوهشگری درباره این موضوع کار پژوهشی انجام داده بود و به پیشنهاد او درباره این ‏واقعه تلخ فیلم ساختم.» این پنجمین حضور محمدحسین مهدویان در جشنواره فیلم فجر است، کارگردانی که ترجیح داد ورودش به ‏سینمای بلند با تصویر کردن اتفاقات تاریخی معاصر باشد. نخستینش هم روایت سرگذشت احمد متوسلیان در «ایستاده در غبار» بود ‏که اتفاقاً در همان دوره از جشنواره، سبک فیلم‌سازی‌اش تعجب همه را برانگیخت. مهدویان در ادامه اتفاقات منافقین‏را به تصویر کشید که حاصلش «ماجرای نیمروز» و «ماجرای نیمروز؛ رد خون» بود. البته او در میانه این دوفیلم، فیلم کاملاً ‏تجاری «لاتاری» را هم ساخت تا به گفته خودش، مخاطبان بیشتری را به سمت سینمای خود جذب کند‎.