«زندگی تئاتری من» شنبه‌شب به مناسبت هشتاد‌وپنجمین سالگرد تولد علی نصیریان در خانه تئاتر برگزار شد و این بازیگر کهنه‌کار سینما و تئاتر ایران چند روز پس از روز تولدش کیک تولدش را برید و چند جمله‌ای هم صحبت کرد. او معتقد است که آنچه هنرمند برای انجام کار خود بیشتر از همه چیز نیاز دارد، آزادی بیان و اندیشه است: «در دوره‌ای که ما در اداره هنرهای دراماتیک کار می‌کردیم، هیچ محدودیتی نداشتیم. تمام نمایشنامه‌های بیضایی، ساعدی و نویدی را در تماشاخانه سنگلج کار می‌کردیم و با اینکه همه کارهای‌شان منتقد و معترض بودند، کسی کاری به کار ما نداشت.» علی نصیریان در ادامه به بیان خاطراتی از دوره کار با شاهین سرکیسیان پرداخت: «در دوره‌ای به توصیه امیرحسین جهانبگلو که  همچون جلال آل‌احمد و سیمین دانشور به خانه سرکیسیان رفت‌وآمد داشت، تصمیم گرفتیم نمایشنامه‌های ایرانی کار کنیم که من سراغ نمایشنامه «افعی طلایی» رفتم که شباهتی به «داش آکل» هدایت داشت و عباس جوانمرد هم متن دیگری دست گرفت. بعد از آن در یکی از شماره‌های مجله «سخن»، هدایت داستان «بلبل سرگشته» را معرفی کرده بود که توجه مرا جلب کرد، چون هم حالت اسطوره‌ای داشت و هم زمینی شده بود و این‌چنین بود که «بلبل سرگشته» را نوشتم. سرکیسیان نه کارگردان بود و نه استاد تئاتر، بلکه او فقط عاشق بود و با همین دیوانه‌بازی‌هایش بنیان‌گذار تئاتر جدید ایران است. »