اگر قرار گرفتن ماهواره «اسپوتنیک-1» در مدار زمین را مقدمه کتاب «عصر فضا» و ظهور یوری گاگارین به عنوان نخستین فضانورد جهان و قدم گذاشن نیل آرمسترانگ بر سطح ماه را میانه این کتاب در نظر بگیریم، قرارگیری ایستگاه فضایی «میر» به عنوان نخستین سازه مناسب اقامت میان مدت فضانوردان در فراسوی جو را نیز شاید بتوان بهترین پایان ممکن برای کتاب فوق قلمداد کرد. اتفاقی که 34 سال پیش در چنین روزی، برابر 19 فوریه 1986 میلادی رقم خورد و قطعات اولیه ایستگاه فضایی «میر» به عنوان نخستین منزلگاه مدارگرد انسان با موشک پروتون به فضا پرتاب شد. تکمیل «میر» نزدیک به 10 سال طول کشید و این ایستگاه فضایی ساخت اتحاد جماهیر شوروی طی ماموریت 15 ساله خود در نقش نخستین ایستگاه پژوهشی در فضا که انسان قادر به سکونت درازمدت در آن بود، به مکانی برای انجام مطالعات علمی در زمینه‌هایی چون زیست شناسی، فیزیک، ستاره‌شناسی و هواشناسی تبدیل شد. «میر» - به معنای «جهان» -  برای زندگی کوتاه مدت انسان در فضا مجهز شده بود اما امکانات درنظر گرفته شده برای آن حتی اقامت‌های طولانی‌تر را نیز جوابگو بود، کما این که والری پلیاکوف پزشک و فضانورد روس توانست با 437 روز حضور پیوسته در «میر» این ادعا را به اثبات برساند. با وجود تعلق مادی و معنوی «میر» به اتحاد جماهیر شوروی، فضانوردان 12 کشور جهان شانس حضور در این ایستگاه فضایی را به دست آوردند. از ۱۹۸۶ تا سال ۲۰۰۰ میلادی، یعنی لحظه ورود نخستین و آخرین دسته فضانوردان به ایستگاه بین‌المللی «میر»، نزدیک به 30 گروه فضانوردی زندگی در این ایستگاه فضایی را تجربه کردند. اقامت این افراد بازه‌های زمانی 6 ماهه را در بر می‌گرفت و پس از به پایان رسیدن ماموریت هر گروه، بلافاصله گروهی دیگر جایگزین تیم پیشین می‌شد، به این ترتیب که با رسیدن هر سفینه، فضانوردان جدید وارد «میر» شده و ساکنان قبلی به زمین باز می‌گشتند. «میر» نهایتاً پس از میزبانی از 125 فضانورد از ملیت‌های مختلف به پایان راه خود رسید و دولت روسیه به دلیل بالا رفتن استهلاک و مخارج نگهداری از این ایستگاه فضایی (معادل 150 میلیون دلار در سال)  برنامه خروج آن از خدمت را اجرایی کرد. در 23 مارس 2001 میلادی فضاپیمای باربر «پروگرس» که با سوخت اضافه پر شده بود پس از چسبیدن به «میر»، با روشن کردن موتورهای خود این ایستگاه فضایی را با هدف یک سقوط کنترل شده در اقیانوس آرام از مدار خارج کرد. به گفته شاهدان عینی، «میر» پس از تماس با جو شروع به سوختن کرد و فقط قطعاتی چند از آن در ناحیه‌ای از جنوب اقیانوس آرام به زمین رسیدند.