نودسال پیش در چنین روزی، برابر دوازدهم مارس 1930 میلادی، مهاتما گاندی در اعتراض به وضع مالیات بر نمک طعام از سوی انگلیسیها، تصمیم خود را یعنی جمعآوری نمک از آب دریا – برای بینیاز شدن از نمک قیمتگذاری شده با مالیات –اجرایی کرد و با پای پیاده عازم ساحل دریا شد. در تاریخ از این حرکت رهبر استقلال هندوستان بهعنوان نقطه اوج مانیفست معروف مبارزاتی او یعنی «مبارزه منفی» یاد کردهاند. گاندی مالیات وضع شده بر روی نمک را عادلانه نمیدانست خصوصاً که این قانون بدون حضور نمایندگان مردم هند تدوین و اجرایی شده بود. انگلیسیها برای هر 40 کیلوگرم نمک طعام یک روپیه مالیات وضع کرده بودند، آن هم درحالیکه تا آن زمان هیچیک از اهالی هند به یاد نمیآوردند دولتی برای خرید و فروش نمک، مالیات در نظر گرفته باشد. حرکت گاندی از همان لحظه شروع با استقبال مردم همراه شد و هزاران نفر از منطقه احمدآباد با او عازم دریا شدند. نکته قابل توجه در این راهپیمایی طولانی، افزایش لحظه به لحظه جمعیت در طول مسیر بود به نحوی که در بین راه صدهاهزار نفر به این حرکت پیوسته و زنگ خطر را برای فرماندار انگلیسی هند به صدا درآوردند. گاندی در طول راه به هر قصبه و روستایی که میرسید برای مردم صحبت میکرد و آنها را از قصد خود و همراهانش آگاه میکرد. جمعیت حاضر در راهپیمایی نمک نیز خورد و خوراک خود را از نذورات و هدایای روستاییان تأمین میکردند و شب را نیز روی زمین خدا و زیر آسمان به صبح میرساندند. از جایی به بعد اخبار این راهپیمایی بزرگ به تیتر یک اغلب رسانههای معروف جهان تبدیل شد و خبرنگاران اروپایی و آمریکایی در طول مسیر جمعیت را دنبال کرده و اخبار این حرکت عظیم را لحظه به لحظه به تمام دنیا مخابره میکردند. این پیادهروی 480 کیلومتری 25 روز طول کشید و پلیس در جریان آن 80هزار نفر را بازداشت کرد. با وجود همه فشارها، گاندی و جمعیت همراه او بالاخره به مقصد رسیدند و عملیات نمکگیری از آب دریا را آغاز کردند. به عقیده بسیاری این راهپیمایی یکی از عواملی بود که ناسیونالیسم هندی را از رخوت طولانی که دچار آن بود رهایی بخشید و وجه ملیگرایانه حرکت اعتراضی و استقلالخواهانه مهاتما گاندی را پررنگتر از پیش کرد. یکی از نکات بارز این راهپیمایی حضور جدی اقوام، طبقات و مذاهب گوناگون در بین جمعیت بود و همین وحدت کار انگلیسیها را برای اختلافافکنی و سوءاستفاده از تفاوتها و افتراقها سخت کرد.