[عباس عبدی، روزنامه‌نگار] بدون تردید باید پذیرفت كه بحران كرونا آنچنان فراگیر هست كه توجه همه مردم را به این بیماری جلب كند و هر كس بكوشد كه سهمی در جلوگیری از شیوع بیشتر این بحران داشته باشد. مردم عادی با رعایت ضوابط و توصیه‌های اعلام‌شده، این نقش را ایفا و كارشناسان گوناگون نیز با نقدهای خود نسبت به سیاست‌های رسمی انجام وظیفه می‌کنند. نقدها و توصیه‌هایی كه گاه به صورت خصوصی و گاه در قالب نامه و گفت‌وگو بیان می‌شود كه یكی از موارد جنجالی آن مصاحبه یكی از اعضای هیأت علمی در بیمارستان مسیح دانشوری است كه درباره اثرات یك دارو انجام شده است و مسئولان مربوط در وزارت بهداشت به ادعاهای مزبور پاسخ مستدلی داده‌اند. درباره نقد سیاست‌های رسمی و اظهارنظرهای كارشناسان باید به چند نكته توجه داشت.
1ـ نخستین و مهم‌ترین مسأله ضرورت نقد سیاست‌های رسمی است. هیچ مدیری نمی‌تواند مدعی شود كه سیاست‌هایش بی‌عیب و نقص و بی‌نیاز از نقد است، حتی بهترین سیاست‌ها نیز نیازمند نقد هستند، زیرا بهترین‌بودن آنها صرفا از طریق به محك نقد درآمدن است كه ثابت می‌شود. در نتیجه هر كس و هر دولتی كه به درستیِ سیاست‌های خود اطمینان بیشتری دارد، از نقد استقبال می‌كند، بنابراین نقد را باید نعمت دانست.
2ـ منتقد باید ملاحظات اخلاقی جامعه را بنماید و براساس مسئولیت مدنی و قانونی حرف بزند. فرقی نمی‌كند كه این فرد در چه جایگاهی است. اگر یك دارو برای درمان یا تخفیف كرونا خوب است، به‌طور طبیعی باید سیر قانونی و مراحل رسمی آن طی شود. اینكه یك پزشك معتقد است این دارو خوب است، مجوز اعلام رسمی آن نیست. خوب‌بودن یك دارو در پزشكی معنای علمی دارد، باید به تعداد مناسب آزمون شود و گزارش‌های بالینی آن در هیأت علمی آن بیمارستان تهیه و تعریف شود و در نهایت در فرآیندی علمی تأیید شود. پیش از طی این مراحل هیچ فردی حق ندارد كه در این‌باره اظهارنظر عمومی كند، در غیر این صورت سنگ روی سنگ بند نخواهد شد و ذهنیت جامعه مخدوش و مردم نیز نگران می‌شوند. مسأله دارو و درمان ظرافت‌های خاص خود را دارند و بسیار حساس هستند و پزشكان عزیز بیش از دیگران باید این ملاحظات را رعایت كنند.
3ـ نكته سوم شاید مهم‌تر است. تردیدی نیست كه فاصله‌گذاری اجتماعی یا حتی قرنطینه كامل بهترین شیوه برای قطع زنجیره انتقال این ویروس است، ولی سیاستگذار در مقام اجرا نمی‌تواند به راحتی از این گزاره نتیجه عملی بگیرد، زیرا فاصله‌گذاری اجتماعی سطوح گوناگونی دارد و در مدت زمان كم یا زیاد قابل اجراست. به راحتی می‌توانیم توصیه کنیم که دولت شدیدترین فاصله‌گذاری یا همان قرنطینه را به مدت طولانی تا رسیدن به نقطه صفر یا نزدیك به آن اجرا كند، ولی باید توجه كنیم هر كدام از این سطوح با زمان‌بندی آنها عوارض اجتماعی و اقتصادی خاص خود را دارد كه پس از پایان ماجرای کرونا سیاستگذار باید پاسخگوی آنها باشد. آیا كسی مسئولیت این عوارض را از الان می‌پذیرد؟ درواقع منظور این است كه نقد هر سیاستی باید همراه با پذیرش تبعات بعدی آن باشد. هر سیاستی دارای منافع و هزینه‌هایی است. اگر از منافع آن سخن می‌گوییم، هزینه‌هایش را نباید فراموش كنیم.