کورش نریمانی، کارگردان تئاتر: «در فضای مجازی دوغ و دوشاب به هم آمیخته شده است. مانند برخی از افراد که در هتل‌ها جنگ شادی اجرا می‌کنند و نام تئاتر کمدی بر آن می‌گذارند! این روزها هم هرکس که با گوشی موبایلش دابسمشی درست کند، نام خود را کمدین می‌گذارد! و این‌چنین است که آن فرد معتادی را که فیلمش در اینستاگرام و فضای مجازی منتشر شده بود، هنرمند نامیده بودند و حالا برایش صفحه‌ای درست کرده‌اند و کلی هم تبلیغات دارد! در این میان حتی هنرجویان آموزشگاه‌ها هم بعد از یکی دو ترم فکر می‌کنند هنرمند تئاتر شده‌اند.»
کاوه مظاهری، کارگردان و فیلمنامه‌نویس: «هنر و تجربه پلتفرمی است که فیلمسازان از آن برای نمایش فیلم‌های هنری و تجربی استفاده می‌کنند و به‌گونه‌ای است که هرچه فیلمساز بیشتر تلاش کند، هنر و تجربه قدم بیشتر به سوی فیلمساز برمی‌دارد و حرکت دوطرفه است؛ اما درحال حاضر این حرکت از سوی هنر و تجربه کمتر شده است . هنر و تجربه می‌تواند یک پردیس سینمایی مجازی برای فیلم‌های هنری و تجربی فراهم کند. حمایت‌هایی که تاکنون برای فیلم‌های بلند در بحران کرونا صورت گرفته، شامل حال فیلم‌های هنروتجربه نشده است؛ چراکه فیلم‌های این گروه مخاطب خاص خود را دارد و هرکسی آن را نمی‌پسندد اما در هرصورت لازم است حمایت‌هایی شود.»
حسام‌الدین سراج، خواننده موسیقی سنتی و نوازنده: «وزارت فرهنگ و هنر ایران یعنی نماینده فرهنگ و هنر ایران. ولی در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، هنر مطرح می‌شود یا ارشاد مردم؟ این سوال من است. نگرش مبنایی این اسم را تغییر داده است اسمش را برمی‌دارند و فرهنگ و ارشاد اسلامی می‌گذارند. وظیفه این وزارتخانه تبلیغ فرهنگ و هنر است یا ارشاد هنرمندان. برای بالابردن سلیقه موسیقایی جامعه برنامه‌ریزی فرهنگی لازم است. ما دولت‌های دیگر را دیده‌ایم. در اروپا برای موسیقی کلاسیک برنامه‌ریزی دارند. تالارها در هفته برنامه‌ای هم برای موسیقی کلاسیک دارند. صندلی سالن را به صورتی توزیع می‌کنند که بلیتش فروخته شود. به‌عنوان یک هنر مزاحم نگاه نمی‌کنند که کی از بین می‌رود، ما راحت شویم. در برخی مسئولان دیده‌ام این نگاه را که به موسیقی سنتی به چشم مزاحم نگاه می‌کنند و می‌خواهند به موسیقی پاپ نگاه کنند که پول‌ساز است.»