سعیده حسنی

اگر شما هم در خانواده‌ای بزرگ شده‌اید که کمترین مجازاتِ استفاده نابجا از «تو» برای خطاب قراردادن دیگران، فلفل و قاشق داغ بود، حتما می‌دانید استفاده از فحش برای بیان احساسات، اعدام با صندلی الکتریکی را در پی داشت. همین خانواده‌های مأخوذ به حیا باعث شدند ما بخش زیادی از واژگان فارسی را برای ابراز احساسات از دست بدهیم و احساسات‌مان بیان نشده در میانه راه گیر کرده و مشکلات بسیاری را در بزرگسالی ایجاد کند. هرچند وقتی بزرگ شدیم، با ورود به توییتر و اینستاگرام رویمان در روی هموطنان باز شد و صمیمت خودمان را با افراد جامعه در مجازی افزایش دادیم اما کماکان سخت‌مان بود و رویمان نمی‌شد.
شاید از خودتان بپرسید آیا می‌شود روزی آزادانه و صمیمانه، حرف‌های رکیک بزنم؟ بله قطعا. کافی است انگلیسی خود را تقویت کنید. آدم فقط در زبان مادری‌اش آن‌قدر مأخوذ به حیا و مودب است. بنده خودم بسیاری از واژگان فحشی فارسی را حتی نمی‌توانم در ذهنمم مرور کنم، چه برسد به اینکه بخواهم به طرف مقابل بگویم ولی در انگلیسی چنان با قدرت احساساتم را بروز می‌دهم که عرق شرم بر پیشانی مرحوم شکسپیر می‌نشیند.
البته شاید برخی بگویند برای ابراز احساسات منفی و فحاشی، زبان آلمانی بیشتر به کار می‌آید ولی به شما قول می‌دهیم همین انگلیسی که زبان علم است، کارتان را راه می‌اندازد.
حال که به چرایی یادگیری زبان پرداختیم، وقت آن است به چگونگی‌اش هم بپردازیم.
اگر از سیستم آموزشی مدارس دهه 60، 70 و 80 بپرسیم «چگونه بیاموزیم؟»، احتمالا می‌گویند «با زور». اما محققان امروزه این روش را رد می‌کنند و معتقدند قبل از اینکه مطالب را در مغز کسی فرو کنیم، حتما باید قبلش مطلب مورد نظر را جذاب و مهم نشان دهیم. مغز ما در مواجهه با چیزهایی که برایش حیاتی یا جذاب نیستند و ما خودمان را به زور وادار به یادگیری‌اش می‌کنیم، معمولا پیش خودش می‌گوید: « اون به درد خودت می‌خوره آخه حل معادلات دیفرانسیل جزئی در مختصات کروی با شرایط مرزی نوع سوم به چه درد من میخوره».
بنابراین سعی کنید حین یادگیری زبان لذت ببرید و با مغز خود مهربان باشید. لذت کلیدی‌ترین عنصر یادگیری است حالا اینکه چطور و چگونه این کار را می‌کنید، به ما و محققان ربطی ندارد، حریم خصوصی خودتان است و اختیارش را دارید. حال در کامنت‌ها بگویید از چه روش‌های مفرح ذاتی برای یادگیری زبان استفاده می‌کنید تا دوستان‌تان هم مطلع شوند.