[ابراهیم عمران] گویا وزیرجوان کابینه تدبیر و امید، گهگاهی تدبیرهایی به کار می‌گیرند که آدمی در این وانفسای کم‌مهری و بی‌توجهی، کماکان کورسوی امیدی داشته باشد در جغرافیایی به نام ایران که مسئولی، ندایی می‌شنود. جناب ایشان وقتی از زبان بازیکن سابق فوتبال که آذر ماهی تاریخی برای کشور ساخت، شنید که آنتن‌دهی موبایل در جایی که ایشان زندگی می‌کند، مناسب نیست، با خداداد عزیزی تماس می‌گیرد، پیگیر وضع شده و دستور برای بسامان‌شدن امور می‌دهد. کرداری معقول و نیک از مسئولی جوان که جای تحسین دارد. در این بین اما چند نکته‌ای باقی می‌ماند که جانمایه اصلی این نوشته کوتاه است. بارها دیده و شنیده یا خوانده‌ایم که فلان مسئول بلندپایه خارجی سرزده به دیدار شهروندی معمولی رفته و میهمان‌شان شده است. مرام و مسلکی ساده‌وار با کمترین محافظ مرئی. همیشه با خود می‌گویم چه می‌شد فلان صاحب مقام و صاحب جایگاه در هر عرصه‌ای، می‌توانست میزبانی فردی معمولی را برای صرف چای و ناهار و شام بپذیرد، بی‌واسطه‌های معمول؟ از بس چنین افعالی از مدیران و صاحب جاه‌هایمان سر نزده، گفت‌و‌گوی تلفنی وزیری که در افواه، امانوئل مکرون ایران نامیده می‌شود، خبر ساز می‌شود. کرداری که اگر در سایر کشورها انجام می‌پذیرفت، بسیار معمول و روتین می‌بود. ولی آیا اگر فردی عادی هم چنین تقاضایی می‌داشت و لایوی نمی‌داشت و عضو هیچ شبکه اجتماعی هم نمی‌بود و بر فرض مثال، تنها در ستون تلفنی روزنامه چنین درخواستی می‌داشت، به این زودی مورد پیگیری و اجابت قرار می‌گرفت؟! همه می‌دانیم که بسیار بعید بود چنین فرجامی، چه که افراد نامدار لامحاله، ندای دادخواهی‌شان بهتر به گوش می‌رسد تا فردی عادی از اجتماع. مراد این نوشته به محاق بردن کردار پسندیده وزیر نیست، چه بسا که تبلیغ و تحسین بیشتری برایشان به ارمغان آورد. مقصود نگاهی است که ایشان به نامداری از خانواده فوتبال داشت. این خواسته را اگر در پنجره‌های مختلف اجتماع تعمیم دهیم و بر فرض مثال شهروندی از شهردار منطقه به خاطر تپه و چاله و دیر رسیدن اتوبوس پرسشی داشته باشد، زودتر به نتیجه می‌رسد یا همین خواسته را بر فرض مثال فلان سلبریتیِ همان‌جا نشین؟ هرچند  بنا بر نگره تا «نگرید طفل کی نوشد لبن»، پیشداوری را کنار گذاشته و حمل بر نگاه مساوی مسئولان به عامه مردم باید داشته باشیم، ولی نمی‌توان قلقک ذهن را از این بابت دور داشت که اگر خداداد عزیزی همان بازیکن بی‌‌نام و نشانی بود که مربی نامدار وقت در موردش گفته بود چند می‌گیرد زمین بیل بزند، باز هم داستان خداداد و آذری‌جهرمی و مقایسه‌اش با امانوئل مکرون چنین صدادار می‌شد؟ وزیر جوان اگر هم خود نخواهد چنین مقایسه‌ای را، ولی در دنیای سیاست آدم‌ها زیاد با یکدیگر مقایسه می‌شوند که لاجرم هماره هم درست نمی‌تواند باشد، ولی ایشان به حتم باید گوشه چشمی به این بیت سعدی شیرین سخن داشته باشد که: فرق است میان آنکه یارش در بر/ تا آنکه دو چشم انتظارش بر در