میترا بخشی‌زاده

امروز می‌خواهیم درباره قانون اول جناب آیزاک نیوتن و حضور پررنگش در زندگی روزمره‌مان صحبت کنیم. تا به حال برای بیشترتان پیش آمده که در شلوغی و ازدحام  اتوبوس مثل خیارشورهای ویژه به هم چسبیده باشید. فرض کنید اتوبوس در حال حرکت است که راننده بدون ملاحظه، به‌ناگاه پا روی ترمز می‌گذارد. از آنجا که نیم‌تنه بالایتان به وضع حرکت عادت کرده، درکی از ترمز و ایستادن ندارد و تمایل دارد همچنان در وضع حرکت باشد و نیم‌تنه پایین خصوصا پاها ترجیح می‌دهند بایستند؛ لذا ما از کمر به بالا به شخصی که جلویمان ایستاده هجوم می‌بریم و چه‌بسا کاملا سهوی بغلش کنیم. این‌بار همان راننده محترم پدال گاز را می‌فشرد و باز هم به دلیل همکاری نکردن نیم‌تنه بالا که میل به حرکت دارد، از ناحیه کمر به عقب کشیده می‌شویم و اگر این حرکت ادامه پیدا کند، کسی که از بیرون ما را نگاه می‌کند، تصور می‌کند در حال حرکات موزون بندری هستیم. درواقع قانون اول نیوتن معروف به «قانون لَختی»، (با دقت به فتحه حرف اول) می‌گوید هر جسم ساکن یا در حال حرکت با سرعت ثابت روی خط راست تمایل دارد وضع خود را حفظ کند، مگر آنکه تحت‌تأثیر نیرویی، این وضع به هم بخورد. مثال ملموس دیگر از این قانون را می‌توانید در خانه‌هایتان بیابید.
مادرها معمولا به اینرسی سکون حساسیت عجیبی دارند. کافی است بیش از 10 دقیقه روی مبل لم بدهید؛ به هر روشی متوسل می‌شوند تا شما را از وضع سکون و یکنواختی خارج کنند؛ مثلا از همان ناحیه‌ای که شما دراز کشیده‌اید، جارو کشیدن را آغاز می‌کنند. یا اگر صبح وقت آماده شدن، شلوارتان را پایین تخت‌تان درآوردید، به خیال خودتان در همان نقطه به حالت سکون باقی خواهد ماند، ولی متأسفانه ظهر آن را در کشوی سوم کمد، درست کنار مخفیگاه پاکت سیگارتان (شما گفتی سیگار ما هم می‌گیم سیگار) پیدا می‌کنید. دیدگاه روانشناسی در مورد این قانون فیزیکی به ما می‌آموزد وقتی که کسی وسیله‌ای را جایی قرار می‌دهد، انتظار دارد طبق اینرسی سکون اگر 63 ‌سال دیگر به آن وسیله رجوع کرد سر جای خودش باشد. پس لطفا بدون هماهنگی به وسایل یکدیگر نیرو وارد نکنیم. بیایید به قانون اول نیوتن در زندگی هم احترام بگذاریم. امید که روح مرحوم آیزاک در آرامش  تا ابد به اینرسی حرکت خود ادامه دهد.