سیمونه تاردینی منتقد ایتالیایی در نقدی «جنایت بی‌دقت» را نشان‌دهنده هوش و نبوغ شهرام مکری نامیده است: «در صحنه عجیب افتتاحیه فیلم صاحبان سینما در حال صحبت درباره این هستند که با میخ کردن صندلی‌ها به زمین، تعداد بیشتری تماشاگر را در داخل سالن جا دهند. صحبت از دورانی دیگر است، برعکس چیزی که امروز، در دوران شیوع کوید 19 در حال اجراست. در داستانی که از فاجعه سینما رکس آبادان که در آن ۴۲۰ نفر در آتش سوختند، الهام گرفته است».
در ادامه می‌خوانیم: «شهرام مکری با هوش و نبوغ یک رقص زیبا پر از قدم‌های اشتباه را به نمایش می‌گذارد. هدف او خلق داستانی گیراست که اطلاعاتی از وضعیت احساسی شخصیت‌ها و انگیزه پشت اعمالشان به ما دهد، بدون پناه بردن به تمهید خلق دوباره اتفاقات به ترتیب زمانی و تاریخی. پس سال‌های مختلف، گذشته و حال در یک زمان-مکان عظیم در هم ترکیب می‌شوند»...
از نگاه این منتقد، «جنایت بی‌دقت» «به جای تبدیل شدن به متاسینما (سینما درباره سینما) به یک ابزار گفتمان تبدیل می‌شود، یک پیش‌فرض (که صد البته با احترام با آن رفتار می‌شود) برای رفتن به سفری به درون هویت و روان ملتی که پر از تنش‌های مختلف است. این المان‌های بینامتنی فقط به همین اشارات محدود نمی‌شوند. در جایی از فیلم شخصیت اصلی زن به فیلم‌های هنری که برای روشنفکران ساخته شده خرده می‌گیرد:«واقعا باید دو ساعت اینو تماشا کنیم؟ از فیلم‌هایی که لوگوی جشنواره‌‍‌ها رو روی پوسترشون دارن متنفرم!». یا مردانی که حتی بدون اینکه بدانند چه فیلمی می‌بینند به سینما آمده‌اند. آن هم در سال ۵۷ و در دورانی که بدون محدودیت می‌شد در سینما سیگار کشید! یا اشاره‌ای به «آرواره‌ها»ی استیون اسپیلبرگ که البته این انتخابی تصادفی نبوده، چرا که «جنایت بی‌دقت» با همان دورنمایه‌های وحشت، ترس و خطر که در آرواره‌ها هست، سروکار دارد!