75 سال پیش، برابر با شانزدهم نوامبر 1945 میلادی، فرانسه پیشنهاد مذاکره و مصالحه از سوی هوشی مین، رئیس حكومت دموكراتیك ویتنام را رد کرد و به این ترتیب جنگ اول ویتنام میان فرانسه و انقلابیون آغاز شد. این جنگ 9 سال به طول انجامید و سرانجام فرانسوی‏ها پس از شکستی سنگین در نبرد مشهور «دین بین فو» حاضر به مصالحه و مذاكره شدند. نبرد دین‌بین‌فو استقلال ویتنام را به‌عنوان کشوری مستقل تضمین کرد، هرچند آتش اختلافات داخلی نهایتا موجب تقسیم ویتنام به دو بخش شمالی و جنوبی شد. به این ترتیب سیاستمداران و انقلابیون ویتنامی که به مسلک همرزمان کمونیست خود اعتقاد چندانی نداشتند، حکومتی جداگانه در بخش جنوبی ویتنام برپا کردند. در واقع اصل نقشه تقسیم ویتنام به دو بخش شمالی و جنوبی در کنفرانس ژنو رقم خورد. در همین کنفرانس به صراحت تأکید شده بود دولت‌های مستقر در بخش‌های شمالی و جنوبی این سرزمین باید هرچه زودتر مقدمات همه‌پرسی‌ برای تعیین نوع حکومت مورد تأیید مردم را فراهم کنند. اما ویتنام جنوبی که از همان هفته‌های نخست تشکیل دولت روابط سیاسی، نظامی و اقتصادی نزدیکی را با ایالات متحده آمریکا کلید زده بود، با تحریک واشنگتن انجام همه‌پرسی را با تعویق‌های طولانی‌مدت مواجه‌کرد. تاخیری که نزدیک 10 سال به طول انجامید و نتیجه آن شعله‌ور شدن جنگ بود. نهایتاً ایالات متحده در دفاع از بخش جنوبی بر ضد ویتنام شمالی، اعلان جنگ داد و به این ترتیب جنگ دوم ویتنام آغاز شد. آمریکایی‌ها که رسالت خود را جلوگیری از بسط کمونیسم در هر نقطه از جهان تعریف کرده بودند، با فرستادن مستشاران نظامی به ویتنام جنوبی و سپس ورود به صحنه درگیری‌ ثابت کردند از تجربه دردناک فرانسه در دین‌بین‌فو کوچکترین عبرتی نگرفته‌اند.