169 سال پیش، برابر بیست و هشتم آبان 1230 خورشیدی، ناصرالدین شاه قاجار، میرزا محمد تقی خان فراهانی را از صدارت عظمی عزل کرد. شاه جوان قاجار که هنوز 20 سالگی را نیز پشت سر نگذاشته بود صدراعظم کاردان خود را با فرستادن این دستخط عزل کرد:«چون صدارت عظمی و وزارت کبری زحمت زیاد دارد و تحمل این مشقت برای شما دشوار است، شما را از آن کار معاف کردیم، باید به کمال اطمینان مشغول امارت نظام باشید.» حکمی که نتیجه تلاش شبانه‌روزی مهدعلیا مادر شاه، درباریانی چون میرزا آقاخان نوری و سفرای روس و انگلیس برای دور کردن امیرکبیر از شاه و در نتیجه کوتاه‌کردن دست او از قدرت اجرایی بود. در واقع ناصرالدین شاه که با درایت امیر و در پی مرگ پدر یعنی محمدشاه در اندک زمانی از تبریز به تهران آمده و بر سریر قدرت تکیه زده بود، بعد از مدتی خود را زیر سایه صدراعظم قدرتمندش ‌دید و این برای اویی که از حرمسرا تا خلوت، سیاستمداران فاسد قاجار در گوشش می‌خواندند «تو شخص نخست ممکلت هستی و نباید زیر سایه دیگری قرار بگیری» سخت دشوار بود. این عزل اما پایان ماجرا نبود چه آن که اطرافیان شاه از علاقه قلبی شاه به امیر که همچون عشق پسری به پدر خود بود خبر داشتند. پس تا دستخط قتل امیر را از شاه نگرفتند از پا ننشستند. قلب امیر 20 دی 1230 خورشیدی در حمام فین کاشان از تپش ایستاد اما جالب اینجاست که به عقیده برخی امیر حتی پس از مرگ نیز کار خود را کرد زیرا ناصرالدین‌شاه به واسطه همنشینی با او علاقه‌مند به «اصلاحات» بار آمده بود و این مهم را در طول دوران سلطنت خود از نظر دور نداشت.