284 سال پیش، برابر با بیست و نهم آبان 1115 خورشیدی، نادرشاه افشار برای گوشمالی افغان‌هایی که شهرهای ایران را گاه و بیگاه مورد تاخت و تاز خود قرار می‌دادند به قندهار لشکر کشید. ماجرای ایرانی‌ها و افغان‌ها خیلی پیش از این و با انقراض سلسله صفویه آغاز شده بود. شاه‌سلطان حسین بی‌کفایت‌ترین پادشاه صفوی سال‌ها قبل سریر خود را دو دستی تقدیم محمود افغان کرده بود. محمود نیز بعد از سه‌سال تاج و تخت را به پسرعمویش اشرف افغان بخشید. اشرف تصمیم داشت تاج پادشاهی کل ایران را بر سر بگذارد، اما همه این محاسبات با ظهور نادرقلی بزرگ ایل افشار به هم ریخت. نادر پس از شکست دادن افغان‌ها همه حکامی را که در سراسر ایران داعیه سلطنت داشتند بر جای خود نشاند و روس و عثمانی نیز با او از در صلح درآمدند. این میان اما هرازگاهی بازماندگان اشرف افغان در مرزهای شرقی دست به غارت و تجاوز می‌زدند که همین موضوع لشکرکشی نادر به قندهار را در پی داشت. اشرار افغان پس از حمله نادر راه هند را در پیش گرفته و به محمدشاه گورکانی پناهنده شدند. نادر با فرستادن سفرای بسیار با احترام فراوان از محمدشاه درخواست کرد افغان‌های متجاوز را به او تسلیم کند، اما شاه گورکانی هر بار درخواست نادر را بی‌پاسخ گذاشت که همین موضوع مقدمه لشکرکشی بزرگ نادر به هند شد. نادر در جنگ کرنال سپاه محمدشاه گورکانی را درهم کوبید، اما او را از سلطنت هند خلع نکرد و خود با غنایم فراوانی که از خزانه گورکانیان به دست آورده بود به ایران بازگشت. این غنایم به‌حدی بود که نادر ایرانیان را برای سه سال از پرداخت مالیات معاف کرد.