مراسم بزرگداشت سه هنرمند فقید حوزه موسیقی ایران، گورگن موسسیان رهبر گروه کر، ساکو غوکاسیان خواننده اپرا و حمید پناهی خواننده و مدرس موسیقی به همت کانون خوانندگان کلاسیک خانه موسیقی ایران، عصر پنجشنبه 16 بهمن در تالار استاد جلیل شهناز خانه هنرمندان ایران برگزار شد. در ابتدای این مراسم نماهنگی درباره این سه هنرمند فقید پخش شد و سپس نسرین ناصحی، رئیس هیأت‌مدیره کانون خوانندگان کلاسیک پشت تریبون قرار گرفت و ضمن خوشامدگویی به حضار متنی را قرائت کرد.
ناصحی در بخش‌هایی از سخنان خود گفت: «امروز گرد هم آمدیم که از هنرمندانی یاد کنیم که سالیان‌سال بر پهنه هنر این سرزمین فعالیت کردند و همچنان که دوستداران هنر را بهره‌مند ساختند، با آموزه‌ها و تعلیمشان هنرجویان بسیاری را پرورش داده‌اند و موجب شدند جریان موسیقی در رگ‌های این مرز و بوم جاری باشد. ما همه مدیون حضور و آنها هستیم زیرا با حضور ارزشمندشان فرهنگ ایران را از تأثیر هنرشان غنی‌تر کرده‌اند. در زندگی نام نیک این هنرمندان است که می‌ماند و خلق آثاری ماندگار نقشی از وجود این عزیزان است.»
محمد سریر، رئیس هیأت‌مدیره خانه موسیقی پشت تریبون در ادامه این مراسم گفت: «موسیقی مظلوم‌ترین بخش هنر در مملکت است و ما در این هنر افراد بسیار بی سر و صدا داریم که آهسته زندگی می‌کنند. ما آنها را نمی‌بینیم و به همین خاطر پس از فوت‌شان می‌فهمیم که چه کرده‌اند و چه تأثیری داشته‌اند. موسیقی علمی به‌طور قطع و یقین توسط ارامنه به ایران آمد و دلیل‌اش این بود که موسیقی جزو زندگی روزمره و آئین‌های نیایش شان است. پایه‌های اصلی این موسیقی از هموطنانی بودند که به موسیقی این سرزمین خدمت کردند.»
او در ادامه سخنانش گفت: «آواز در سرزمین ما تجربی بود و افرادی که رنگ صدای خوبی داشتند، توانستند در یک موقیعت‌هایی به صحنه بیایند. آموزش آواز در آموزش ردیف خلاصه می‌شد و تعریف آواز اینگونه بود. بعد از سال‌های 1300 به بعد به موسیقی جدی‌تر نگاه شد که به آواز اینطور نبود ولی به ساز بیشتر توجه شد. امروزه تعلیم آواز به معنای علمی‌اش در موسیقی ردیف دستگاهی هم وارد شده که مهم است. این موضوع تعریف شده که خواننده برای حنجره‌اش هم باید تعلیمی دهد، اگر به این حوزه وارد شویم موسیقی مان یک راه تازه‌ای را باز می‌کند، به‌خصوص این‌که آواز بال پرواز موسیقی ایرانی است.»
پس از این سخنان، رشید وطن دوست به همراهی پیانو امیر بیات دو قطعه را اجرا کرد که با استقبال فراوان مواجه شد. در ادامه برنامه شهلا میلانی عضو هیأت‌مدیره کانون خوانندگان کلاسیک پشت تریبون قرار گرفت و متنی را قرائت کرد. میلانی نیز موسیقی را تلاشی دانست برای باقی ماندن یا باقی گذاشتن و نفی معنی مرگ.
سپس‌هاله وزیری که اجرای برنامه را برعهده داشت به قرائت زندگی نامه حمید پناهی پرداخت. در این میان وارطان ساهاکیان، آهنگساز پشت تریبون قرار گرفت و گفت: «من با گورگن موسسیان و ساکو غوکاسیان دوست بودم و آشنایی ما به سال‌های دور در کلیسای نادری بر می‌گشت که ایشان باس را اجرا می‌کردند. وقتی زنده یاد غوکاسیان را می‌دیدم همیشه حس می‌کردم تشنه خواندن بود. همچنین زنده‌یاد موسسیان هم همچنان به گروه کر‌اش عشق می‌ورزید و از این‌که خواننده‌های گروهش از آنها جدا می‌شد خیلی ناراحت بود. او اعضای گروه کر‌اش را مثل بچه‌هایش می‌دانست.»
در ادامه برنامه لوریس چکناواریان، آهنگساز و رهبر ارکستر پشت تریبون قرار گرفت و با اشاره به حضور احمد مسجد جامعی، عضو شورای اسلامی شهر تهران در این مراسم اذعان داشت: «در دوران وزارت ارشاد آقای مسجدجامعی، من اپرای رستم و سهراب را اجرا کردم و در دوران ایشان هم ارکستر ملی بود و هم ارکستر سمفونیک وجود داشت و زنده یاد موسسیان هم در دوران ایشان فعالیت می‌کرد و بعدا به خارج از کشور رفت. آن‌وقت‌ها فعالیت‌های بسیاری داشتیم و باید از حضور ایشان تشکر کنم. چکناواریان در ادامه گفت: «در ارمنی یک مثلی هست که می‌گویند پس از مرگ تو را دوست دارم. من حدود 42سال پیش رئیس ارکستر اپرا بودم.»
در ادامه، قسمتی از اپرای پردیس و پریسا با صدای زنده‌یاد غوکاسیان پخش شد. پس از این سخنان رازمیک اوحانیان، رهبر گروه کر پشت تریبون قرار گرفت و درباره شخصیت زنده‌یاد موسسیان اندکی سخن گفت. در این مراسم احمد مسجدجامعی، مسعود کیمیایی، لوریس چکناواریان، حمیدرضا نوربخش، رشید وطن‌دوست، نسرین ناصحی، شهلا میلانی، امیر بکان، امیراشرف آریان‌پور، رازمیک اوحانیان و وارطان ساهاکیان حضور داشتند.