|دکتر محمود صادقی | دبیر کمیسیون انجمن‌های علمی ایران|

هرکدام از ما در مواجهه با دنیای پیرامونمان تصویری خاص به‌ذهنمان ورود می‌کند؛ برای مثال، زمانی که به هلال‌احمر فکر می‌کنیم، همواره اکثریت ما تصویری زیبا در ذهنمان متجلی می‌شود. شاید یکی از سازمان‌هایی که می‌تواند به خوبی صلح را در میان مردم و حتی کشورهای دیگر اشاعه دهد، هلال‌احمر یا صلیب‌سرخ جهانی باشد. عموما زمانی که اسم هلال‌احمر به میان می‌آید معنای جنگ و تصاویر جنگ بیش از هر زمان دیگری برای هرکدام از ما متجلی می‌شود، همواره بیشتر مردم دنیا صلیب‌سرخ را بانی کمک و فعالیت‌های خیرخواهانه‌ای می‌دانند که بی‌چشمداشت صورت می‌پذیرد.
ماموریت اصلی هلال‌احمر در کشور ایجاد صلح پایدار است. البته زمانی که صلح برقرار است وظیفه هلال‌احمر التیام‌بخشیدن به تعاملات جامعه و روابط بین مردم و رسیدگی به آسیب‌های اجتماعی است. از این‌رو هلال‌احمر وظایف زیادی را بر دوش خود می‌بیند به‌گونه‌ای که شاید تنها سازمانی در کشور باشد که هم باید در داخل کشور و هم در بیرون از خاک‌های ایران فعالیت‌های خیرخواهانه داشته باشد. اما ایجاد صلح و ترویج آن کاری است که به‌راحتی صورت نمی‌پذیرد. امروز سخن گفتن درباره صلح و عملی‌کردن آن کاری است که به راحتی و با فرمول‌های پیش‌پاافتاده جواب نمی‌دهد. بهترین راه برای ترویج صلح، تجربه جنگ است. بیشتر افرادی که در هلال‌احمر و گروه‌های امدادی فعالیت می‌کنند با جنگ و تجربه‌های پیرامونی آن ارتباط داشته‌اند. همدردی با آسیب‌دیدگان جنگ خود تجربه ایجاد صلح است و اعتماد آنها به نیروهای امدادی خودش نخستین قدم برای ترویج صلح است. به این معنا که بچه‌های امدادگر می‌توانند با خطرات و تجربیاتی که در اختیار دارند، پیام صلح را به خوبی به سطح جامعه برسانند، مردم ما از روشن‌ترین مردمان دنیا هستند، عموما نیز مسائلی که صحت نداشته و روی آن کار تخصصی نشده باشد را به‌راحتی نمی‌پذیرند. می‌بینیم که مردم ما به‌خوبی به بچه‌های جنگ، جانبازان و خانواده شهدا احترام می‌گذارند زیرا آنها را قبول دارند و می‌پذیرند، پس برای ایجاد صلح‌پایدار در منطقه و ایجاد روابط مثبت بین مردم، نیاز است کسانی درباره این موضوعات صحبت کنند که از طرف مردم پذیرفته باشند. مردم افرادی که تجربه و تخصص لازم برای مسائل مختلف نداشته‌باشند را به هیچ‌عنوان نمی‌پذیرند؛ زیرا عملکرد، یکی از شاخص‌های پذیرش افراد است.