| دکتر سعید خراط ها | آسیب شناس اجتماعی |
به غیر از جنگ و نا امنی، شرایط اجتماعی و اقتصادی نامطلوب در هر کشوری به پدیده مهاجرت ساکنان اش دامن می زند. به صورت کلی چندین عامل وجود دارد که در شرایط کسانی که قصد مهاجرت و پناه جویی دارند اثر می گذارد که در نهایت باعث می شود این تصمیم عملی گردد. اما در کشور ما اصلی ترین دلایل وضعیت اقتصادی و سیاسی است.
اگر به وضعیت پناه جویان و مهاجران چند سال اخیر نگاه کنیم بیشتر آن ها به امید کار کردن کشور را ترک کرده اند. تعداد زیادی از این مهاجران هستند که در مملکت خودشان جویای کارند و چون
نمی توانند کار مرتبط و همسان با تحصیلات یا خرج و مخارج خانواده شان پیدا کنند تصمیم به خروج از کشور می گیرند. از طرف دیگر شرایط اجتماعی و سیاسی نیز برای گروهی از مردم باعث می شود که آنها قصد ترک وطن کنند، مانند دوجنسه ها که اجتماع آنها را
نمی پذیرد یا زنانی که برای انجام برخی از کارها محدویت قانونی دارند. با این حال وقتی تعداد مهاجران و کسانی که زادگاه شان ر ا ترک می کنند افزایش پیدا کند، نشانه خوبی به همراه ندارد و در واقع نشان دهنده نا امنی در یک جامعه است.
نا امنی به معنای ترس از آینده شغلی و معیشتی در مردم آن منطقه. چرا که رشد و روند افزایش مهاجران باعث می شود یک کشور نیروها و ذخایر انسانی اش را از دست بدهد و حتی سرمایه های مالی زیادی نیز از کشور خارج شود. بنابراین کشور منابع انسانی و بعضا متخصص خود را از دست
می دهد و دیگر نخواهد توانست در این زمینه نیروی متخصص و منابع انسانی را جبران و جایگزین کند. اتفاقی که متاسفانه نزدیک یک دهه است کشور ما را تهدید می کند و نزدیک پدیده فرار مغزها رشد زیادی داشته و این یک زنگ خطر برای مسئولان است.
با همه این ها در مجموع مهاجرت کردن هر انسانی یک حق قانونی و مدنی است. هر کسی می تواند انتخاب کند که در کجا و در چه شرایطی زندگی کند اما لزوما ضمانتی وجود ندارد که این مهاجرت آینده خوبی را پیش روی او قرار خواهد داد یا نه! چرا که این روزها در همه جای جهان سرمایه، داشتن تحصیلات، تخصص و غیره اهمیت زیادی دارد. پس این موضوع به این معنی نیست که اگر فردی در کشور خودش نتوانسته به ایده آل هایش برسد در صورت مهاجرت به یک کشور دیگر آرزوهایش تحقق خواهد یافت. در نهایت باید گفت دولت و مسئولان می توانند با برنامه ریزی و استراتژی از افزایش پدیده مهاجران جلوگیری کنند. مثلا در حوزه اقتصادی؛ امنیت، وضع قوانین حمایتی از تولید کننده، برداشته شدن محدویت های تجارت و یا در حوزه اجتماعی؛ مدارا، مصالحه و فرهنگسازی در جهت پذیرفتن افکار مخالف تا حد زیادی می تواند شرایط معیشتی مردم را تغییر دهد و در نهایت منجر به کاهش خروج سرمایه های انسانی و منابع مالی از
کشور شود. این موضوع حتی در رابطه با بازگرداندن مهاجران به کشور نیز کمک می کند، همچنین می توان در زمینه جذب دوباره نخبگان کشور برای آنها مرکز و پایگاهی تخصصی ایجاد کرد تا آنها در کشور خودشان و با امید به آینده ای روشن و تامین آینده شغلی، علم و دانش و توانایی شان را برای مردم سرزمین شان
به کار ببرند.