نشست خبری ششمین دوسالانه دامون‌فر دوشنبه، ۲۷ دی‌ماه با حضور آیدین آغداشلو و سیف‌الله پویاراد در موسسه هنرهای معاصر برگزار شد.
سیف‌الله پویاراد در ابتدای این نشست با بیان اینکه حضور مستمر آیدین آغداشلو در دوسالانه دامون‌فر و حمایت‌ها و تشویق‌‌های او ما را در ادامه راه جشنواره دوسالانه دامون‌فر مصمم‌تر کرد، اظهارکرد: شیوه برگزاری دوسالانه دامون‌فر به این ترتیب است که یک‌ سال بی‌ینال و در‌ سال بعد یادمان آن را برگزار می‌کنیم. او با اشاره به شروع دوسالانه دامون‌فر در‌ سال ۸۵ گفت: تاکنون ۱۲‌هزار جوان از طریق جشنواره دامون‌فر معرفی کردیم؛ در ششمین دوره جشنواره نیز ۳۰۵۰ اثر از ۱۳۴۵ هنرمند روی سي‌دي دریافت کردیم که از میان این آثار توسط هیأت انتخابی متشکل از معصومه مظفری، گلناز فتحی و پویا آریان‌پور ۱۳۰۰ برگزیده و برای گالری پردیس ملت ارسال شد و از میان این آثار ۱۲۱ اثر از ۹۲ هنرمند انتخاب شد و در گالری پردیس ملت به نمایش درآمد.  مدیر دوسالانه دامون‌فر افزود: هیأت انتخابی متشکل از فرح اصولی، معصومه مظفری و کامران بهنامی از میان این آثار برگزیده‌ها را انتخاب می‌کنند. همچنین طبق سنت هر دوساله این بی‌ینال از اساتید حوزه تجسمی تجلیل می‌کنیم. در طول این پنج دوره نیز از آیدین آغداشلو، احمد اسفندیاری، مرحوم پرویز کلانتری، لیلی گلستان و علیرضا سمیع‌آذر تجلیل شده است و در این دوره نیز از محمدابراهیم جعفری تقدیر می‌شود. در ادامه آیدين آغداشلو، عضو هیأت داوران دوسالانه دامون‌فر با بیان اینکه این فرصت را داشتم که در سه دوره این جشنواره حضور داشته باشم،‌ گفت: معتقدم نه‌تنها این جشنواره بلکه هر مناسبتی که به تقویت هنر بینجامد، کار شریفی است و در هر سطحی که برگزار شود، درست است چراکه مسأله اصلی جا انداختن هنر در ذهن مردم است. مردمی که سال‌هاست به دلیل برخی مسائل از فرهنگ و هنر فاصله‌ گرفته‌اند و توجه کمتری به آن دارند. او با اشاره به تکامل جشنواره دامون‌فر در طول این 6 دوره ادامه داد: این جشنواره در طول زمان کامل‌تر شد و امکانات بهتری فراهم آمد. این دوسالانه در ابتدا محدود و مردد بود و نتیجه‌ای برای آن مشخص نمی‌شد اما امروز درختی کاشته شده که در حال ثمره‌دادن است و در طول این زمان شاهد بودیم که نقاشانی که امروز از بزرگان این عرصه هستند از این جشنواره معرفی شده‌اند. این هنرمند با بیان اینکه وقتی هنر معاصر در ایران شروع شد، او ۴ ساله بود، گفت: من با جریان هنر معاصر بزرگ شدم و از آن مطلع هستم افرادی بودند که در دهه سی و چهل حضور داشتند اما امروز نسل جوان سهم خود را از جامعه هنر می‌خواهد؛ ادا کردن این سهم وظیفه خطیری است که باید از همین‌ راه‌ها کشف و معرفی شود البته ادامه راه با خود هنرمند است. این جشنواره نیز کار خود را انجام داده و نقاشانی که در متن هنر ایران قرار دارند، از این جشنواره جایزه گرفته‌اند و این برای من جای شگفتی داشت. تصور اینکه برای آینده به‌درستی برنامه‌ریزی می‌شود، خیلی خوب است. ما باید به این نکته توجه داشته باشیم که هنر آیینه‌دار زمانش است و در طول زمان دیدگاه‌ها متفاوت شده بنابراین این تفاوت دیدگاه‌ها و آیینه‌داری هنر چه به عمد و چه به غیرعمد در این جشنواره مشخص شده است. او با بیان اینکه در آثاری که ارایه شده تفاوت بسیاری دیده می‌شد،‌ خاطرنشان کرد: در همین جشنواره امسال نمونه‌های بسیاری را دیدم که خیلی شبیه هم نبودند؛ کارهایی که در برخی از آنها جست‌وجو دیده می‌شد و مهارت فنی را به نمایش گذاشته بودند و برخی از این آثار همسو با هنر امروز جهان بود. عضو هیأت داوران دوسالانه دامون‌فر اضافه کرد: نگرش جریان جوان هنر معاصر پر از امید است و جریان سیالی است که هر کدام از این آثار به مثابه ابزاری از موضع هنرمندان است و این گوناگونی شگفت‌انگیز است این جوانان از طبقه و فرهنگ خود حرف زده‌اند و نخستين عنصر تکان‌دهنده در این آثار تفاوت دیدگاه‌ها، جهان‌بینی و مهارت‌هایی است که در آثار این افراد دیده می‌شود. او درباره تأثیر اساتید در آثار هنرمندان شرکت‌کننده در دوسالانه دامون‌فر گفت: در طول این چند ‌سال یک تغییر مثبت را شاهد بودیم. در طول سال‌های گذشته بسیار راحت می‌شد گفت هر یک از این افراد شاگرد چه کسی هستند چراکه تأثیر استاد در کارشان دیده می‌شد اما در این مقطع اتفاق خوبی افتاده است و نمی‌توان به‌راحتی گفت اثر یک هنرمند ۲۵ساله تحت‌تأثیر کدام استاد بوده است؛ درحقیقت تأثیر اساتید در آثار محو و گم است. این هنرمند با تأکید بر اینکه استقلال جوانان بیشتر شده است،‌ بیان کرد: این استقلال باعث دلگرمی است این روزها آموزش از چند طریق تأمین می‌شود، دانشگاه ، کلاس خصوصی و اینترنت که تأثیرهای آن حادث می‌شود می‌توان گفت این روزها تأثیر دانشگاه در آثار جوانان کمتر و تأثیر اساتید کلاس‌های هنری آزاد بیشتر دیده می‌شود اما مهم‌ترین نکته این است که با دسترسی به اینترنت و رسانه‌های اینچنینی میدان گسترده‌تری در اختیار هنرمندان قرار گرفته است و این میدان گسترده تأثیرات را خیلی کمتر کرده و هنرمندان را به سمت استقلال سوق می‌دهد. هنرمندان در آثارشان خطر را پذیرفته‌اند که شاید مورد رضایت استاد هم نباشد و این جنبه مثبت این دوسالانه است و این استقلال را باید به فال نیک گرفت و البته باید بررسی کرد که این استقلال براساس چه اتفاق اجتماعی صورت گرفته است.