مراسم نقاره‌نوازی آیینی نمادی است که معرف اعتبار، عظمت و شکوه حرم امام رضا(ع) است. نقاره در فارسی به نوعی سازکوبی متشکل از دو طبل کوچک متصل به هم اطلاق می‌شود که توسط نقاره‌چی و به وسیله دو چوب که بر طبل نواخته می‌شود، به صدا درمی‌آید، اما نقاره‌نوازی در حرم امام رضا(ع) از اواسط قرن نهم هجری برای نخستین‌بار به دستور میرزا ابوالقاسم بابر، نوه گوهرشاد خاتون به سال (٨٦٠ ق) مرسوم شد. از آن زمان به بعد تا حالا علاوه بر شب و روز ولادت ائمه اطهار(ع) و لحظه تحویل سال، هر روزه در دو نوبت صبح و عصر حدودا یک‌ربع مانده به طلوع و غروب آفتاب به منظور اعلام پایان وقت نماز نقاره می‌نوازند.