حجت الاسلام نقویان در یادداشتی برای سایت شفقنا، نوشت: «دین برای تربیت انسان آمده و این تربیت مانند نخ تسبیح بین همه اعمال باید کشیده باشد. اگر ماه رمضان به نیمه می‌رسد اما احساس می کنیم تغییری در ما ایجاد نشده است، بدانیم هیچ فایده ای جز گرسنگی و تشنگی ندارد.» او در بخش دیگری از این یادداشت آورده است: «روزه و نماز فشاری به ما می آورد، آمپول دردآوری است، اما برای این است که ما آدم شویم و از حال بی تربیتی بیرون بیائیم منتها به انگیزه تربیت از مسیر محبت. اگر نماز و روزه‌ها را به آن انگیزه‌ها که گفته شد، انجام ندهیم، فلج می‌شویم. محبت یعنی انگیزه ما برای انجام کاری، عشق باشد نه وعده و وعید. آدم‌ها سه گروه هستند: یک گروه با وعده پاداش‌ها کار می‌کند، یک گروه با وعید و ترس کار انجام می‌دهد اما این دو گروه هیچ فایده ای ندارند فقط اسلام کسی را قبول می‌کند که از سر عشق، کار می‌کند یعنی عشق تربیت و آدم شدن. گروه سوم کسانی هستند که روزه را به انگیزه و عشق آدم شدن و تربیت می‌گیرد و نماز را می‌خواند تا انسان خوب و باتربیتی شود. تَنْهَىٰ عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْکَرِ در وجود او نهادینه شود، این گروه به دینداری نزدیک‌ترند».