شماره ۲۰۰۱ | ۱۳۹۹ شنبه ۷ تير
صفحه را ببند
جهان در مرز بحران گرسنگی ناشی از ویروس کرونا

[مایکل فخری/ الجزیره‏] در دوران همه‌گیری بیماری کووید-19 چشم‌ها به سازمان بهداشت جهانی دوخته شده است. ‏ویروس کرونا نه‌تنها در زمینه پزشکی شرایط اضطراری به‌وجود آورده بلکه دنیا را به مرز بحران گرسنگی ‏نزدیک کرده است. ‏
تعطیلی مدارس در همه جا به این معنی است که تعداد کودکانی که در سراسر جهان به غذای مجانی ‏مدارس دسترسی ندارند و گرسنگی می‌کشند، افزایش می‌یابد. تولیدکنندگان اصلی موادغذایی در زمین‌های ‏کشاورزی، کارخانه‌ها و بازارها مجبور شده‌اند سلامت خود را به خطر بیندازند چون کارفرمایان محیط کاری ‏ایمنی برای آنها فراهم نمی‌کنند و از حمایت کافی دولت‌ها در دوران همه‌گیری برخوردار نیستند. ‏
وقتی سلامت نیروی کار به خطر بیفتد، عرضه موادغذایی نیز ثبات نخواهد داشت. بخش‌هایی از سیستم ‏مواد غذایی، سلامت عمومی را به مخاطره می‌اندازد. مانند کارخانه‌های بسته‌بندی گوشت در سراسر دنیا که با ‏سرایت ویروس به محیط‌های اطراف خود، باعث تقویت همه‌گیری کرونا شده‌اند. ‏
پس کجا باید دنبال اراده سیاسی و ابزار قانون‌گذاری لازم برای اجتناب از یک بحران جهانی گرسنگی بگردیم؟ ‏
کمیته امنیت غذایی جهانی سازمان ملل در رم بهترین مکان برای واکنش جهانی به تأثیرات مخرب همه‌گیری ‏ویروس کرونا روی امنیت غذایی است. کمیته امنیت غذایی جهانی (‏CFS‏) که در‌سال 1974 تأسیس شد، برای چند دهه موسسه بی‌استفاده‌ای بود؛ فقط حرف می‌زد و عملکرد موثری نداشت. اما بعد از بحران ‏جهانی قیمت مواد غذایی در‌سال 2008 دوباره خود را بازسازی کرد. از آن زمان تاکنون، کمیته امنیت غذایی ‏به بستر جهانی  برجسته‌ای تبدیل شده که دولت‌ها، سازمان‌های بین‌المللی و بخش خصوصی، تلاش‌های ‏خود را برای مهار گرسنگی و سوءتغذیه به کار می‌گیرند.  ‏
هرچند مشخص نیست آیا هنوز هم این کمیته می‌تواند خود را با شرایط موجود سازگار و نقش اصلی خود را ‏حفظ کند. کمیته امنیت غذایی درحال تصمیم‌گیری برای رویکرد خود در مهار کردن بحران گرسنگی است. ‏این کمیته در تلاش است مشخص کند چگونه می‌تواند خود را با دنیای پس از کرونا تطبیق دهد و چه نقشی ‏در مقابله جهانی با ویروس کرونا بازی کند. ‏
این کمیته درنهایت دو گزینه دارد: یا مکانی باشد که دولت‌ها سیاست‌های ملی مقابله را به اشتراک ‏بگذارند یا مانند انجمنی عمل کند که همکاری‌ها و اقدامات هماهنگ‌شده جهانی در مقابله با تأثیرات ‏شدید و سخت بیماری کووید-19 را ترویج کند. ‏
کمیته امنیت غذایی جهانی نه‌تنها موسسه فراگیر بین دولتی است که سیاست غذایی جهانی را اداره ‏می‌کند، بلکه یکی از چندین موسسه‌ای است که رویکردهای بشردوستانه را در اولویت قرار می‌دهد. سازوکار ‏جامعه مدنی و مردم بومی و جوامع آسیب‌پذیر جایگاه تأثیرگذاری بر سر میز کمیته امنیت غذایی جهانی دارند. ‏کمیته امنیت غذایی، نهادی مستقل است که این امکان را فراهم می‌کند تا جنبش‌های مختلف اجتماعی، ‏مردم بومی، اتحادیه‌های کارگری و سازمان‌های حمایتی با یکدیگر همکاری کنند و سیاست‌های آن را شکل ‏دهند.‏
رویکرد بشردوستانه به معنای محافظت از افراد آسیب‌پذیر نیست. این رویکرد به این معنی است که جوامع ‏آسیب‌پذیر را در مرکز سیاست‌های عملکردی خود قرار دهند و اطمینان حاصل کنند که نیازهای آنها به گوش ‏دولت‌ها برسد تا به آنها رسیدگی شود و درنهایت تا آنجایی که امکان دارد به آنها قدرتی داده شود تا بتوانند ‏آینده خود را رقم بزنند.  ‏
برخی از دولت‌ها برای استفاده از شیوه‌هایی که براساس حقوق بشر تعریف می‌شود، تمایلی ندارند یا ‏نمی‌خواهند سیاست‌های خود را با کشورهای دیگر هماهنگ کنند و در نتیجه برای مقابله با همه‌گیری ‏ویروس کرونا از کمیته امنیت غذایی استفاده نمی‌کنند. به همین دلیل، احتمال دارد که کمیته ‏امنیت غذایی جهانی دوباره به مکانی تبدیل شود که دولت‌های اطلاعاتی را به اشتراک بگذارند و هیچ اقدامی ‏انجام ندهند. ‏
اگر کمیته امنیت غذایی اجازه نداشته باشد واکنش گسترده و موثری را در برابر بحران مواد غذایی حاصل از ‏همه‌گیری ویروس کرونا داشته باشد، مشروعیت عمومی خود را از دست می‌دهد. این موضوع شرم‌آور است ‏چون بدون این کمیته، دنیا هیچ مکانی ندارد که در آن تمام صداها شنیده ‌شود. این درصورتی است که ‏سیاست‌‌گذاری‌های غذایی جهانی براساس همکاری شکل می‌گیرد.   ‏


تعداد بازدید :  299