حجت‌الاسلام سید احمد هاشمی‌نژاد| نگارش متداول عصر پیامبر (ص) یا به تعبیری زمان نزول قرآن خط كوفی بوده است. از خصوصیات این خط نداشتن نقطه و اِعراب است و طبعا قرآن نگاشته شده در ابتدا فاقد نقطه و اعراب بوده که این امر خواندن قرآن را مشكل می‌ساخت و مسلمانان برای دریافت معانی واقعی می‌بایست از ناحیه قاریان قرآن قرائت صحیح را می‌شنیدند. نقطه و اِعراب‌گذاری قرآن در زمان حكومت عبدالملك مروان صورت گرفت و آن هم حكایت زیبایی دارد كه شنیدنی است. روزی عبدالملك مروان خلیفه وقت از زیادبن سمیه استاندار بصره خواست ابوالاسود دوئلی (ظالم بن عمرو بن سفیان مشهور به اَبو الاَسْوَدِ دُؤَلی، صحابی امام علی(ع) که از او به عنوان پایه‌گذار علم نحو یاد می‌شود) را مامور كار نقطه و اِعراب‌گذاری كند. ابوالاسود مخالف دستگاه حكومت عبدالملك مروان بود، به همین دلیل نپذیرفت و در برابر اصرار حكومت عبدالملك، از انجام این ماموریت سرباز زد. از آن جایی كه خلفای زر و زور در آستین خود خدعه و نیرنگ می‌پرورانند و همیشه برای ریاكاری آماده‌اند، پس دست به كار شدند و شخصی را در گذر خیابان بر سر راه ابوالاسود گماشتند تا آیه‌ای را نادرست تلاوت كند. هدف آنان تحت تاثیر قرار دادن تعصب دینی ابوالاسود بود كه همین طور هم شد. بعد از این حركت، ابوالاسود پیامی به استاندار بصره فرستاد و آمادگی خود را برای كتابت قرآن به صورت صحیح (با اِعراب و نقطه) اعلام داشت. در راه تصحیح قرآن، عبدالملك 30 نفر از كاتبین و نویسندگان قرآن را انتخاب و نزد ابوالاسود فرستاد و او از میان این تعداد تنها یكی را برگزید. این فرد در كار اِعراب‌گذاری و نقطه‌گذاری كمك كار ابوالاسود دوئلی بود و قرآنی كه امروزه در اختیار ماست از همان زمان نقطه‌گذاری و اِعراب‌گذاری شده است. لازم به ذكر است ابوالاسود بر اساس تلاوت صحیحی كه از زبان شخص پیامبر شنیده بود قرآن را اِعراب‌گذاری كرد. در اینجا اهتمام و دقت صحابه و یاران پیامبر (ص) در امر حفظ و نگارش صحیح آیات و سوره‌ها را یادآور می‌شویم كه این افراد هیچ گاه نظر و اجتهاد خود را مطرح نمی‌كردند.