شهرام شهیدی طـــنــزنـویــس

 فردا روز جهانی معلولان است. به عزیزانی که یا بر اثر جانبازی یا رویداد و حادثه‌ای یا به‌صورت مادرزادی دچار معلولیت هستند، این روز را تبریک می‌گویم. این نوشته با احترام تمام به همه آنان تقدیم می‌شود.
 طبق برخی آمار، معلولان در ایران حدود ۱۵درصد از جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند. یکی از رکن‌های یک جامعه مدرن این است که کاری تا شهروندان معلول و غیرمعلولش از امکانات یکسان برخوردار باشند و فرصت‌های یکسانی در اختیارشان قرار بگیرد. به‌همین منظور و در راستای نیل به چنین هدفی، در ایران ما، مسئولان و مردم در اقدامی هماهنگ و شبیه به‌هم چنین تمهیداتی فراهم کرده‌اند:
1- شما در خیابان، خودروهای زیادی می‌بینید که  پلاک‌شان، پلاک مخصوص معلولان است. آیا رانندگان آنها معلول هستند؟ لزوما نه. یکی از فرهنگ‌های خوبی که در این کشور وجود دارد این است که شهروندان دیگر به‌منظور اعلام همبستگی با  معلولان، با پارتی‌بازی و پرداخت پول چای، پلاک مخصوص معلولان  را دریافت کرده و با آن در شهر تردد می‎کنند. اینجوری همه یکدل و یکرنگ و یکدست می‌شوند.
2- به‌منظور کاهش ریسک و خطر تصادف معلولان سوار بر صندلی چرخدار، در عرض پیاده‌روها میله می‌کوبیم تا معلولان عزیز نتوانند با ویلچرشان وارد پیاده‌رو شوند و در تقابل با موتورسواران قرار گیرند. این تصمیم موجب شده آمار تصادف معلولان و موتورسواران در پیاده‎روها به‌شدت کاهش یابد.
3- از پخش اخبار برای ناشنوایان عزیز و استخدام یک نفر مسلط به زبان اشاره به‌منظور پوشش برنامه‌های تلویزیونی برای ناشنوایان خودداری می‌شود تا این عزیزان در جریان این همه خبر دردناک و فجیع قرار نگیرند. این موضوع ضامن سلامت روان این عزیزان است.
 برای آگاهی از عمق اتفاقی که در این کشور بر سر معلولان آوار می‌شود، آگاه باشید. برایتان خاطره دوست معلولی را بازگو می‌کنم.
 ایشان به یکی از سازمان‌های پیگیر امور توانبخشی معلولان مراجعه کرد و به مشاور آنجا گفت: «یکی از مشکلات ما معلولان در ایران این است که اینجا اصلا کسی مشکلات ما را جدی نمی‌گیرد.»
مشاور هم لبخندی زده و گفته: «نه بابا؟ جدی میگی؟»