علی دهباشی  روزنامه‌نگار و سردبیر مجله بخارا

من نمی‌دانم مردم ایران یا هرجای دیگر دنیا، برای چه زندگی می‌کنند، چون اساسا کنجکاوی زیادی نمی‌کنم. اما می‌دانم و باور دارم که هر فرد باید برای آرزوهایی که در ذهن دارد، زندگی کند. فلسفه زندگی هر فرد، امید به دستیابی آرزوهایش است. اما من برای این زندگی می‌کنم که کتاب‌های ارزشمندی که خواندن آنها آرزویم است را بخوانم. قلم و خودنویس‌هایی را که دوست دارم، به‌دست بیاورم. من برای این زندگی می‌کنم که بتوانم 3، 4 تریلی کاغذ کاهی (برای چاپ مجله بخارا) به‌دست بیاورم. من آرزوهایم را به‌نحوی انتخاب می‌کنم که شدنی باشند نه ناممکن. من کاغذ سفید 80 گرمی سوئدی، آرزو نمی‌کنم، چون ممکن است دور از دسترسم باشد. اما کاغذ کاهی، قلم، خودنویس و کتاب‌های دوست‌داشتنی نخوانده، آرزوهای در دسترسی هستند. من برای اینها زندگی می‌کنم. البته اگر این تنگی‌نفس (آسم لعنتی) بگذارد.