عاشق که باشی، فرقی نمی‌کند که مسیرت خاکی باشد یا سنگفرش. تو بی‌آنکه برایت فرش قرمز پهن کرده باشند، به جاده می‌زنی و تنها نشانه‌ ظاهری‌ات لباس سفید و قرمزی است که علامت «هلال» دارد. نشانه باطنی‌ات اما یک قلب سرخ است که به عشق انسان‌ها و انسانیت می‌تپد.
روستاهای دور و نزدیک و کوچه‌پس‌کوچه‌های شهرهای کوچک و بزرگ، رد پای عاشقانه‌های انسانیِ تو را لابه‌لای سنگریزه‌ها یا سنگفرش‌ها به خاطر می‌سپارند. چون تو داوطلبانه، عاشق شدی و عاشقانه برای مردم میهنت قدم به کوچه‌های خاکی گذاشتی.
به قلم: مهدی جابری